Ambulancier wordt diaken: ‘Tijdens die kerstviering gebeurde er iets bijzonders’

Op zondag 8 december om 14.30 uur wordt Vincent Sanz-Dreesen uit Eisden door bisschop Patrick Hoogmartens tot permanent diaken gewijd in de Sint-Barbarakerk in Eisden-Maasmechelen. De spanning begint zich dan ook stilaan op te bouwen in de pastorie van de Sint-Willibrordusparochie in Eisden-Dorp, waar Vincent intussen al vier jaar woont. Zijn nervositeit zou je kunnen omschrijven als Sinterklaasstress bij kinderen. Nochtans zijn het de twee daaropvolgende dagen die het zo bijzonder maken voor hem. Op 7 december viert Vincent zijn 53ste verjaardag en een dag later volgt zijn diakenwijding in de Sint-Barbarakerk in Eisden-Maasmechelen, een van de vijf indrukwekkende mijnkathedralen in het bisdom Hasselt.

Op het hoogfeest van de Onbevlekte Ontvangenis zal Vincent de geloofsgemeenschap beloven zich dienstbaar op te stellen in de – hoe mooi kan het zijn – pastorale eenheid Sint-Vincentius Maasmechelen. Hij is er vandaag waarnemend pastoraal coördinator en gaat er al enkele jaren voor bij een woorddienst of uitvaart. Sinds kort is hij ook Seelsorger, aalmoezenier, bij de Maltese Orde in het Duitse Eschweiler, zo’n twintig kilometer voorbij Aken.

Vincent groeide op in Eisden en was jarenlang misdienaar in de vroegere Sint-Janskapel en in de Sint-Willibrorduskerk. In die laatste kerk was hij voornamelijk gecharmeerd door het indrukwekkende orgel. Het stond dan ook in de sterren geschreven dat hij er na een muzikale opleiding organist zou worden. Voor en na de vieringen speelde hij wel eens verzoeknummers: Louis Neefs, Bobbejaan Schoepen of The Beatles. Een aardigheidje dat de nationale pers haalde.

‘Als kind droomde ik er nochtans van om priester te worden. Ik was graag in de kerk en ervoer een bijzondere band met God’, vertelt hij. ‘Doorheen de jaren verminderde dat gevoel wel, maar mijn geloof bleef zonder meer overeind. Mijn roeping vond ik aanvankelijk als vrijwilliger bij het Rode Kruis, bij de zorg voor zieken en gekwetste mensen. Ik werd gelukkig wanneer ik hen kon helpen, met hen in gesprek kon gaan of troosten. Ik besefte later pas dat het een mooie voorbereiding was op mijn diaken-zijn.

In de jaren 1990 richtte Vincent de privé-ambulancedienst LifeCare Maasland op. Die baatte hij meer dan twintig jaar uit, tot eind 2016 de brandweer finaal het ziekenvervoer overnam. ‘In Duitsland kon ik mijn werk bij de Maltezer ambulancedienst wel voortzetten, een hulpdienst van de Orde van Malta. Daardoor kreeg ik iets meer vrije tijd en kon ik eindelijk nog eens in de kerstnacht naar de kerk gaan. Toegegeven, dat voelde aan als thuiskomen. Er gebeurde daar iets wat ik nauwelijks kan beschrijven, maar het gaf me een duwtje in de rug op mijn geloofsweg. Meer nog, mijn verlangen om dienstbaar te zijn in de Kerk werd daar bevestigd. Alsof het een laattijdig antwoord was op een eerdere roeping. Sindsdien is er rust in mijn hoofd gekomen.’

Veldhospitaal

Vincent beslist uiteindelijk om de diakenopleiding aan te vatten aan het Hoger Instituut voor Godsdienstwetenschappen. ‘Ik heb toen ontzettend veel kilometers gereden tussen Kiewit en mijn ambulancedienst in Monschau. Ik heb onderweg vaak in mijn auto moeten slapen, maar het was het allemaal waard’, lacht hij. ‘Paus Franciscus richtte zijn Kerk in als een veldhospitaal. Wel, als diaken wil ik graag in het veld staan, tussen de mensen, zoals ik dat ook deed als ambulancier. Ik wil er zijn voor iedereen, in het bijzonder voor zij die arm zijn, gekwetst of zich uitgesloten voelen, maar evenzeer voor andersgelovigen. Ik kijk enorm uit naar mijn diakenwijding. Dat ik als alleenstaande daartoe voortaan celibatair door het leven moet, is een keuze waar ik lang heb over nagedacht. Maar ik voel de steun van mijn omgeving. Die gedragenheid geeft kracht en moed.’