Danielle verloor twee zoontjes tijdens de zwangerschap. Brand je ook een kaars op Wereldlichtjesdag?

Van oost tot west verspreidt het kaarslicht zich op World Candle Lighting Day over de hele wereld. Het licht van overleden kinderen zoals Ezra en Levi wordt daarmee symbolisch brandend gehouden. Ezra en Levi zijn de zoontjes van Danielle en Jess uit Wilrijk. Ze werden dood geboren met een open hoofdje. Een zwaar proces voor het gezin en vooral voor mama Danielle, die gelukkig veel steun vond bij het Berrefonds.

Open hoofdje

Danielle Kolomoni had altijd al een grote kinderwens. Een baby krijgen leek haar de normaalste zaak van de wereld. Bij haar eerste zoontje Joshua was het ook een sprookje waar ze ten volle van had genoten. Drie jaar later was ze opnieuw zwanger, maar in de vierde maand kregen mama en papa bij de echografie te horen dat het kindje een gevaarlijke afwijking had; een open hoofd.

‘De dokters stonden voor een raadsel omdat ik wel al een gezonde zoon had’, vertelt Danielle. ‘Uiteindelijk bleek ik drager van een genetisch defect, met maar 50% kans op een gezond kind. De meisjes zijn drager, de jongens kunnen de afwijking krijgen. Een tante in Afrika had er wel een kind aan verloren, maar we hadden er nooit het fijne van geweten.’

Wat nu? Danielle en Jess wilden de zwangerschap niet zomaar afbreken. ‘Een maand hebben we voor hem gevochten. In onze kerkgemeente werd er veel voor ons gebeden en we voelden ons gesteund. De gynaecoloog vond ons heel dapper. Er zijn mensen die al voor een hazenlip een zwangerschap stopzetten, zei hij. Dat vonden we vreselijk. Maar uiteindelijk hadden we geen keus. De afwijking ging van kwaad naar erger en bevallen van een volgroeide baby met open hoofd zou ook voor mij risicovol zijn.’

Zodra de beslissing genomen was, brak de hel los, zegt Danielle.

Warm onthaald bij Berrefonds

In haar kerk kreeg ze van sommige leden de volle laag. ‘En dat terwijl ik al zo diep zat’, klinkt het. ‘Gelukkig verwees iemand me naar het Berrefonds, waar ik met lotgenoten kon praten. Vlak naast de ingang ligt een kapel. Meteen wist ik dat ik hier op de juiste plaats zou zijn. En inderdaad, ik werd heel warm ontvangen door oprichter Christine.’

Christine Vandenhole verloor ook een kindje, Berre. Bij de bevalling van haar tweede zoon vroegen zij en haar man Wouter in plaats van cadeaus een gift om een vereniging op te richten voor lotgenoten. Zo ontstond het Berrefonds in 2009. Intussen dijt Het Koesterhuis van de vzw ook uit naar Hasselt en Kortrijk.

‘Christine is zo’n geweldige vrouw! Hoe zij haar pijn kon veranderen in iets moois, daar wil ik echt een voorbeeld aan nemen. Sterk zijn, mijn fragiliteit toelaten en anderen helpen.’ Maar toen kwam er een nieuwe uitdaging.

Opnieuw zwanger

Twee jaar later werd Danielle opnieuw zwanger. Ze moest door precies hetzelfde proces. Opnieuw vond ze steun en begrip bij het Berrefonds. ‘De mensen begrepen mijn verlangen.'

Ze vond er ook goede tips en de kracht om het gesprek over het verlies aan te gaan met Joshua, haar oudste zoon. Hij was al zes en rouwde op zijn manier om zijn broertjes. En met haar man Jess. 'Ik was heel blij dat hij meekwam naar het Berrefonds. We begrepen dat we elk rouwen op onze eigen manier. Uiteindelijk heeft het verlies ons als gezin dichter bij elkaar gebracht en sterker gemaakt.’

Maar zouden er nog kinderen kunnen komen? Of zou Joshua altijd alleen moeten blijven spelen?

Tussen hoop en paniek

Nog eens twee jaar later waren Danielle en Jess opnieuw in verwachting. Vol spanning wachtten ze op de eerste echografie waarop ze zouden kunnen zien of het een meisje of jongen zou worden. Toen het een dochter bleek, viel de spanning van hun schouders. Toch bleef Danielle bijzonder angstig. Ze durfde nog niet te geloven dat alles goed zou komen. Geregeld kwamen er paniekaanvallen.

‘Bij het Berrefonds waren er op dat moment nog vrouwen in verwachting. Ze hadden allemaal hetzelfde gevoel. Niets voorbereiden, ons niet te veel hechten aan het kindje. Pas toen Lily-Viviane acht maanden was, begon ik te geloven dat het goed zou komen’, zucht Danielle. Maar na de bevalling kreeg ze het opnieuw lastig: postnatale depressie. ‘Iedereen verwacht dat je blij en dankbaar bent, maar ik was vooral nog aan het bekomen van alle stress en het trauma.’

Intussen is Lily-Viviane een goedlachs en prachtig babymeisje van vijf maanden. ‘Met babystapjes en veel hulp van een psycholoog gaat het stilaan beter met mij’, zegt Danielle. En grote broer?

Grote broer huilde van geluk bij de geboorte. ‘Eindelijk ben ik niet meer alleen’, zei hij. Soms helpt hij al eens met de pamper. ‘Hij is de liefste grote broer die je maar kan hebben’, zegt de trotse mama. ‘Ons gezin komt nu echt op de eerste plaats. Lily-Viviane maakt ons geluk compleet.’

Rouw je zelf om een (klein)kind of wil je helpen? Ontdek het Berrefonds.