Dirk Vannetelbosch: ‘Gemeenschap begint bij persoonlijk contact’

In een interview met Tertio van woensdag 22 mei 2019 legt pastoor Dirk Vannetelbosch uit hoe hij in Jette bouwt aan een warme parochiegemeenschap.

21/05/2019 - 11:15

‘Mensen mogen bij ons de deur dichtslaan en daarna beseffen dat ze altijd mogen terugkeren. Daarin verschilt een parochie van een vereniging’, zegt pastoor Dirk Vannetelbosch © Geert De Cubber

Persoonlijk contact is het begin van alles, vindt Dirk Vannetelbosch. Het opent de deur naar alles. Jezus keek Zacheüs aan, toen die in de boom zat. ‘Ik kom vanavond bij jou eten’, sprak Hij. Daarmee is alles gezegd, toch? Met eten en drinken raak je overal binnen. Het geeft de gelegenheid mensen te vragen hoe het echt gaat. En hen een hart onder de riem te steken. Vaak zeg ik dat ik een kaarsje zal branden. Als je dat doet, is er altijd een Derde in het spel. Die Derde is voor Vannetelbosch een belangrijke figuur. Hij is een compagnon de route. Iemand tegen wie je kan uitvliegen, als Hij afwezig lijkt op het moment dat je Hem nodig hebt. Maar misschien zwijgt Hij wel wijselijk, want stel je voor dat Hij toch antwoordt op dat moment (lacht).

Mensen mogen bij ons de deur dichtslaan en daarna beseffen dat ze altijd mogen terugkeren. Daarin verschilt een parochie van een vereniging. Bij die laatste kan de voorzitter of het bestuur jou de toegang ontzeggen. Als pastoor – herder – kan je dat niet doen. Pastoor Dirk Vannetelbosch

Levende gemeenschap

Hier bouwen we samen aan een levengevende gemeenschap, getuigt Vannetelbosch. Hoe ik dat omschrijf? Het is een plaats waar mensen zich kunnen laven en mogen thuiskomen zoals kinderen bij hun ouders. Waar ze de kast mogen opentrekken en zeggen: ‘Mama, ik mag een koekje nemen, he?’ Je weet dat mama ‘ja’ zal antwoorden, maar ze vindt het toch tof dat je het eerst even vraagt. Een levende gemeenschap is een plaats waarvan mensen weten dat je er meer kan krijgen dan alleen koffie. Ze gaan een eindje mee op weg. Daardoor is er echt gemeenschap.

Onthalende gemeenschap

Een levengevende gemeenschap moet iets uitstralen volgens Vannetelbosch. Anders komen ze niet van zover naar hier, uit Roosdaal, Opwijk en Halle, zelfs van Lier, Leuven en Zulte. Ze voelen dat de gemeenschap op zichzelf onthalend is. Wie nieuw is, wordt altijd persoonlijk aangesproken. Na de viering is er geen ontsnappen aan: dan is het tijd voor porto. Let wel: het blijft moeite kosten, het loopt niet altijd op wieltjes. Maar je voelt wel aan alles dat je zo anders eucharistie viert.

Samen eten

Met Kerstmis en Pasen vind ik het belangrijk dat er iets te doen is bij mij, stelt Vannetelbosch. Elk jaar vragen we aan de hele parochie: ‘wat doe je met kerstavond?’ Bij mij is er altijd plaats in de herberg. We eten samen, niet vanuit een soort medelijden omdat iemand anders helemaal alleen is of om mij een plezier te doen, wel uit overtuiging. Eucharistie vieren en samen eten, die twee zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Volwassendopen

De motorzegening op Hemelvaartsdag, de bloemenmis eind augustus en de Brusselse mis op Driekoningen zijn typisch voor Jette. Toch relativeert de pastoor het spektakelgehalte en hecht hij zelf meer belang aan de herintreders en de volwassendopen. Bijna elk jaar hebben we volwassenen die zich willen laten dopen. Dat geeft een parochie leven. Daar komen zoekers op af, mensen die in geen twintig jaar een kerk zijn binnengegaan. Als je in de parochie dan een groep hebt die die mensen kan ondersteunen, is dat een grote zegen.