Moet kerk dienst oprichten voor christelijke relatiebemiddeling?

Alfons Vansteenwegen • relatietherapeut

In mijn lange loopbaan als relatietherapeut kwam ik maar zelden koppels tegen die hun christelijke inspiratie uitdrukkelijk ter sprake brachten. 1 op de 1000, is mijn ruwe schatting. Elke relatietherapeut is erop getraind om met uiteenlopende waardenkaders om te gaan. Hun deskundigheid staat dan ook voorop. Als het dus gaat om relatietherapie, dan geloof ik niet in zo'n specifieke dienst binnen de kerk.

Toch zouden paren met kinderen meer moeten geholpen worden om samen te blijven. Echtscheiding beschadigt kinderen.

Een meer tolerante en liefdevolle houding zou moeten primeren op de dikwijls puur egoïstische redenen om te scheiden.

De kerk kan ook op dit domein, in navolging van de Nazarener, meer inspireren tot gevende liefde. Ook in de relationele opvoeding, die van kleins af begint, kan de kerk meer ondersteunen. Daarbij mogen kinderen wat meer leren verdragen en ervaren dat gevende liefde deugd doet.

De samenleving is gebaat bij duurzame samenleefrelaties. Het is dan ook goed levenslange trouw als ideaal te promoten, wetend dat het voor velen niet kan.

Ook 2de huwelijken kunnen overigens duurzame relaties zijn. Een samenleefrelatie kan - zoals elke menselijke onderneming – ook mislukken.

Johan en Ann De Keyser-Van de Velde • Encounter Vlaanderen

Wat doet de kerk in Vlaanderen vandaag concreet voor duurzame relaties? Waar en wanneer ondersteunt, bemoedigt, versterkt en viert ze duurzame liefdesrelaties? Traditioneel besteedt de kerk aandacht aan een koppel bij de kerkelijke huwelijkssluiting en in de loop van de voorbereiding daar naartoe. Aan een degelijke vorming op het vlak van interpersoonlijke relaties bestaat een grote nood.

Merkwaardig toch hoe wij in onze westerse wereld voor alles vorming en opleiding aangeboden krijgen – behalve voor die levensnoodzakelijke vaardigheid van ‘relatiebekwaam’ worden.

Hoe geven wij onze relatie vorm? Hoe kunnen wij ons leven met elkaar verbinden? Hoe kunnen wij authentiek over onszelf met elkaar communiceren? Ons aan elkaar laten kennen met onze beleving? Dat zijn kernvragen die raken aan de essentie van een gelovige levensvisie.

Maar moet de kerk geen aandacht hebben voor het relatieleven ook na dat sacramentele moment van het huwelijk? Trouwen is geen eenmalig gebeuren, maar moet dag na dag waargemaakt worden, bij de keuzes die een koppel maakt bij de afwas, bij het poetsen, bij het huiswerk van de kinderen. Als de kerk koppels niet nabij is in dit dagelijkse leven, hoe kan ze dan geloofwaardig mensen nabij zijn in moeilijke momenten?

Er is dus voor de kerk een taak weggelegd om koppels op weg te zetten naar blijvende relatieverdieping, onder andere door koppels kansen tot ontmoeting te bieden in een veilig kader.

Hoe spreekt de kerk over duurzame relaties? Doet de taal van de kerk wel voldoende recht aan de realiteit dat een huwelijk doorheen de tijd groeit? Een waarde waar ze meer aandacht aan zou mogen besteden is dat verschillen tussen partners een rijkdom kunnen worden, in plaats van een steen des aanstoots.

De gedachte dat een intieme relatie zou leiden tot fusie, of een verlies aan identiteit, moet weerlegd worden.

Hilde Pex • Gezinspastoraal (IDGP)

Relatiebemiddeling? Ja!

Mensen die eens in vertrouwen over hun relatie willen spreken, vinden binnen de kerk weinig gesprekspartners. De pastoor die meerdere (en soms veel) parochies bedient, heeft nauwelijks nog tijd voor een pastoraal gesprek. Die nood voelden we op een bepaald moment bij gezinspastoraal duidelijk aan. Op de website van Gezinspastoraal plaatsten we toen in de rubriek Gebroken relaties deze tekst:

• Bij relatiemoeilijkheden of huwelijksproblemen kan het deugddoend en verhelderend zijn om hierover in vertrouwen te spreken met iemand die luistert en ondersteuning biedt om klaarheid in de eigen situatie te brengen.
• Wie met vragen en/of moeilijkheden rond de eigen relatie zit en nood heeft aan een pastoraal gesprek, kan contact opnemen met de diensten voor gezinspastoraal.

We helpen dan zoeken naar iemand bij wie men op verhaal kan komen. Het kan daarbij gaan om persoonlijke begeleiding in een pastorale context, of om een meer professionele vorm van hulpverlening vanuit een gelovige bewogenheid.

Zo nu en dan doen mensen daar een beroep op. Soms zijn een of meer gesprekken voldoende, soms is een doorverwijzing naar de professionele hulpverlening noodzakelijk. Dat mensen op een moeilijk moment in hun relatie bij iemand van de kerk terecht kunnen, is al heel wat. Als er ernstige problemen zijn, is een doorverwijzing naar professionele hulpverlening sowieso noodzakelijk.

Daarom zou ik relatiebemiddeling via de kerk eerder willen omschrijven als mogelijkheden om bij een pastor op verhaal te komen, en zo tot verheldering van de eigen situatie te komen.

Met iemand in vertrouwen spreken, zonder dat het een therapie is (want dat is toch altijd een beladen term) en zonder dat er betaald moet worden, betekent heel wat.

Het zou fijn zijn als de kerk hiervoor meer middelen zou kunnen vrijmaken. Dan zouden we meer werk kunnen maken van huwelijksbegeleiding en relatieverrijking. Hetzelfde geldt voor verenigingen die werken aan relatieverdieping. Zij zetten in op relatieweekends en organiseren vormings- en gespreksmomenten over thema's zoals communicatie binnen koppels, omgaan met verschillen, intimiteit enzovoort. Dit waardevolle en zorgvuldig uitgewerkte aanbod biedt koppels van alle leeftijden mooie kansen om nieuwe inzichten rond relatiebeleving op te doen. Deze diensten en organisaties werken voornamelijk met vrijwilligers. Als zij op een of andere manier gesubsidieerd kunnen worden en ook professionele medewerkers kunnen inzetten, kan dit waardevolle aanbod uitgebreid en meer bekend gemaakt worden.