Terug naar school met volle batterijen, op 1 na dan
Op 1 september is de vakantie alweer onherroepelijk voorbij en gaan de scholen opnieuw open. De boekentassen worden weer van onder het stof gehaald, de potloden geslepen en de brooddozen gezocht en gevonden, al dan niet met dezelfde inhoud van 30 juni.
We hebben het hoogstwaarschijnlijk allemaal wel meegemaakt. Bij de speelgoedwinkel om de hoek zijn de zwembaden en waterpistolen alweer opgeborgen in een hoekje achteraan in de winkel en heeft het nieuwe schoolmateriaal een dominante plaats gekregen. Het is dan ook een af en aan van zenuwachtige ouders op zoek naar de beste verhouding tussen prijs en kwaliteit, al is dit ook wel eens in strijd met de keuze van het jonge schoolkind dat vooral kijkt naar het Frozen- of Starwars-gehalte ervan.
De discussies hierover in de verschillende winkelgangen, maken het daarmee nog duidelijker dan de grote banners die erboven hangen: de ontspannen sfeer van de vakantie is voorbij. Terug naar school!
Ook leerkrachten maken nieuwe start
Ook ik heb de boekentas vervangen, de brooddoos gerecupereerd en mijn batterijen weer opgeladen. Daar gaan alleszins de meeste mensen toch vanuit gezien de lange vakantie die we hiervoor gekregen hebben. Ik durf het haast niet zeggen, maar ook dit jaar had ik het gevoel dat ik op het einde van de vakantie toch niet helemaal opnieuw opgeladen was. Let op, niet dat ik niet heb genoten van de tijd die ik met mijn kinderen en mijn vrouw (ook leerkracht, zij het in het kleuteronderwijs) heb kunnen doorbrengen. We hadden de kans ons te ontspannen, wat bij te benen met het huishoudelijke werk en de klusjes die hier en daar waren blijven liggen en we hebben kunnen genieten van leuke momenten met familie en vrienden, maar toch kwam ik nog wat tekort.
Terwijl zoveel energie weer opgeladen geraakte, leek er een klein stukje ook weer te zijn afgenomen.
Ik miste iets wat er anders wel was, een ondefinieerbare leegte, die bovendien groter leek te worden. Dat ging zo nog wel even door tot ongeveer zo’n goede week geleden, toen ik voor het eerst weer op school kwam.
Ja hoor, het is misschien een goed bewaard geheim, maar voor zowat alle leerkrachten begint het schooljaar toch al wat eerder dan 1 september. Niet alleen hebben we vergaderingen en klassenraden voor uitgestelde proeven, maar op elke school zijn de leerkrachten alweer druk in de weer om klassen in te richten, projecten voor te bereiden of zijn ze op post om nieuwe leerlingen in te schrijven. Dat laatste viel dus ook mij te beurt. Toegegeven, doordat er weinig gegadigden waren heb ik me vooral kunnen concentreren op het opruimen van mijn materiaal en het voorbereiden van het nieuwe schooljaar.
Eerder toevallig kwam ik ertoe een Franstalig pictogrammenschema over het verloop van de mis te vertalen zodat ik deze ook in de klas kon gebruiken. Het was een taakje dat ik al veel langer had willen uitvoeren, maar pas nu kwam het er uiteindelijk van.
Net toen ik er een tiental minuutjes aan bezig was, overviel me het, het gevoel mijn drive terug te vinden.
Dit was het dus, dat kleine stukje energie dat ik tijdens de vakantie niet echt had kunnen vinden.
Energie vinden in je werk
Misschien had ik zo hard gezocht naar energie in ontspanning dat ik alweer vergeten was hoeveel energie ik uit het beoefenen van deze job zelf haal. Het ongelofelijke gevoel van niet alleen zinvol te werken aan de kennisuitbreiding van de leerlingen, maar ook aan mijn eigen ontwikkeling en de verspreiding van Christus’ boodschap en de Kerk, hoe klein of bescheiden ook.
Het uitvoeren van dit op het eerste gezicht onbelangrijk stukje voorbereiding van het nieuwe schooljaar herinnerde me niet alleen aan de werkvreugde die je kan beleven aan het beroep van leerkracht, maar het gaf me ook het gevoel ook dichter bij Christus te zijn. Vooral dat gaf me het gevoel weer thuis te komen, op mijn plaats. Het gaf me echt een boost en het koste me daarna ook veel minder moeite om me aan andere opdrachten te zetten die ik tot dan vooral had liggen uitstellen. Wat ik die ochtend helemaal niet had verwacht was nu toch gebeurd, mijn interne batterij had weer zijn volle 100% bereikt.
Ondanks al de werkdruk, de steeds maar hogere eisen van ouders, het zwaarder wegen van de administratieve taken en toch ook wel het onbegrip van de maatschappij voor de leerkrachten in het algemeen, ben ik blij dat ik mijn taak als leerkracht godsdienst opnieuw mag invullen.
Laat mij dus maar gaan, ik heb er nood aan. Terug naar school!