Je leven geven in naam van God. Heldhaftig, gek of allebei?

Zijn het superhelden? Niet in de stijl van Hollywood alleszins. Zijn het gekken? Gek van liefde, dat wel. Misschien zijn Pierre Claver Mbonimpa, Alexander Ogorodnikov, Kenji Goto (RIP), Asia Bibi en zuster Isabel Sola Matas (RIP) wel heel gewone mensen die buitengewone dingen doen omdat ze vasthouden aan de liefde.

1. Pierre Claver Mbonimpa

Deze voormalige politieagent richtte de mensenrechten-ngo APRODH op nadat hij zelf onterecht beschuldigd was, en gefolterd werd in de gevangenis. Van toen af wilde hij de rechten van de Burundese bevolking te beschermen, met speciale aandacht voor gevangenen, kinderen en slachtoffers van seksueel geweld.

Zijn strijd eiste grote offers. Zo zat hij in 2014 ruim 6 maanden in de gevangenis omdat hij gewag had gemaakt van trainingskampen van een militie, verbonden aan regeringspartij CNDD-FDD, over de grens in Oost-Congo.

In augustus 2015 werd Pierre Claver neergeschoten in de nek. In allerijl naar België overgebracht, herstelde hij van zijn verwondingen. Intussen wordt hij de Mandela van Burundi genoemd.

Toen Pierre Claver in 2014 de gevangenis mocht verlaten, dankte hij God voor zijn herwonnen vrijheid. Naar eigen zeggen sleurden deze verzen van psalm 27 hem door de angst en ellende heen:

De Heer is mijn licht, mijn heil – voor wie zou ik vrezen? Al woedt een oorlog tegen mij, ik behoud mijn vertrouwen. Want ken slechts één verlangen: wonen in het huis van de Heer, al de dagen van mijn leven.

2. Alexander Ogorodnikov

In de Sovjetunie van de jaren 70 draait een jonge student een film over het evangelie. Alexander Ogorodnikov begint het atheïsme dat hij op school met de paplepel had ingekregen, in twijfel te trekken. Met leeftijdgenoten richt hij een filosofische vereniging op die onder meer nadenkt over religie.

Daarvoor wordt hij in 1976 opgesloten in een instelling voor gevaarlijke gekken en krijgt hij neuroleptica toegediend. Van 1978 tot 1987 leeft hij in heel barre omstandigheden in de goelag, onder meer in Perm 36 in Siberië.

Onder president Gorbatsjov wordt hij in vrijheid gesteld. Vanaf 1995 zoekt Alexander Ogorodnikov antwoorden op de diepe armoede en miserie van zijn landgenoten, onder meer met gaarkeukens. Ook op politiek vlak gooit hij zijn gewicht in de school en probeert hij een christendemocratisch alternatief uit te bouwen. Het regime boycot zijn werk tot op vandaag, maar Alexander houdt vol.

‘Kniel!’ bevalen zwartgeklede mannen die Alexander Ogorodnikov onder schot hielden. En hij: ‘Ik kniel alleen voor God.’

Ontdek het boek Dissident voor het leven van Koenraad De Wolf. 

3. Kenji Goto

De Japanse journalist Kenji Goto werd christen in 1997. Hij had toen al zijn eigen mediabedrijf, waarvoor hij met een grote gedrevenheid naar oorlogsgebieden trok om te berichten over het leven van gewone mensen, onschuldige slachtoffers van bloedvergieten en andere ellende. Hij maakte reportages over bloeddiamanten in Sierra Leone, kindsoldaten in Rwanda en tienermoeders in Estland.

Onder druk van vele pogingen om haar tot de islam te bekeren, zou Asia Bibi in 2009 uitgeroepen hebben: Ik geloof in mijn religie en in Jezus Christus, die voor de zonden van de mensheid aan het kruis stierf. Wat deed jullie profeet ooit om de mensheid te redden?

Er volgde een handgemeen, de politie kwam tussenbeide en deze eenvoudige moeder uit een klein dorp werd ter dood veroordeeld. Hooggeplaatste functionarissen die het voor haar opnamen, zoals de gouverneur van Punjab Salmaan Taseer, zelf moslim maar tegenstander van de blasfemiewet, en de katholieke minister van Religieuze Minderheden Shahbaz Bhatti, werden zelf vermoord.

Intussen zit Asia Bibi nog altijd in de gevangenis. In oktober wordt een definitief vonnis geveld. Een petitie van Amnesty International is intussen gesloten. Maar je kunt altijd bidden voor Asia.

5. Zuster Isabel Sola Matas

Op 2 september 2016 werd de Spaanse zuster Isabel Sola in de Haïtiaanse hoofdstad Port-au-Prince doodgeschoten. Banditisme is mogelijk het motief. Hoe dan ook, zuster Sola had haar lot al veel eerder verbonden met de bevolking van dit Latijns-Amerikaanse land.

Sola trok naar Haïti in 2008, waar ze voeding en onderwijs gaf aan straatarme kinderen en volwassenen. Na de zware aardbeving die de hoofdstad in puin legde in 2010, begon ze als verpleegster een werkwinkel waar ze met patiënten prothesen maakte. Aan haar medezusters in Spanje schreef ze: Je vraagt je misschien af hoe ze het daar uit houdt, tussen al die armoede en ellende, te midden van aardbevingen, orkanen en cholera. Ik kan alleen maar zeggen dat Haïti de enige plaats is waar mijn hart kan helen. Om eraan toe te voegen:

Haïti is mijn thuis, mijn familie, mijn werk, mijn verdriet en vreugde, de plaats waar ik God ontmoet.

• Lees ook Ben ik in staat om het goede te doen als het erop aankomt? 
• Foto tegelbeeld Flickr CC Rchard