Robin Alaerts: ‘Ik ben rustiger en spontaner geworden’

Wie ben ik eigenlijk? Wat doe ik op deze wereld?

Met die vragen vertrok Robin Alaerts in oktober naar de abdij van Averbode voor het experiment Mijn roeping. Met 2 andere jonge mannen leeft hij een jaar lang mee om erachter te komen wat God met hem voorheeft. Intussen zijn we 3 maand ver. Welke antwoorden vond hij?

Vorige keer maakte Robin een zenuwachtige indruk. Vandaag klinkt hij een stuk rustiger. Wat is er allemaal gebeurd sinds oktober? In 1 woord de weg omschrijven die ik sindsdien aflegde, is moeilijk. Ik merk dat de structuur van het kloosterleven me energie en ruimte geeft, waardoor ik gemakkelijk tot gebed en innerlijke rust kom.

Op 3 maanden tijd is er een sterke verbondenheid gegroeid, niet zozeer met specifieke mensen in het klooster, maar meer algemeen. Ik voel me verbonden met God, met mijn omgeving, met mezelf. Mijn basisvertrouwen is gegroeid.

Ik voel dat het lukt om te relativeren en een zekere eenvoud te cultiveren. Daar ben ik heel blij om. Robin Alaerts

Niet dat de vragen en existentiële twijfel waar Robin mee zat, eenduidige antwoorden kregen. Het lijkt er meer op dat hun ontwrichtende kracht afnam.

Ik ben een introvert type, leerde een persoonlijkheidstest me ooit. Dat was de nagel op de kop en ik berustte daar op een of andere manier in. Als het me toch niet lukt om contact te leggen met mensen, dan hoefde ik het ook niet meer te proberen, dacht ik. Maar dat klopt niet. Ik kan het wel. Ik moet alleen soms wat meer vertrouwen hebben.

Van Sint-Michielsbeweging naar trappistinnen en De Ark

Dat inzicht deed Robin op toen hij de Sint-Michielsbeweging in Kortrijk bezocht. Hij deelde mee voedselpakketten uit ging met een koortje zingen in de gevangenis van Brugge. Hij stond verbaasd van zichzelf: Ik zat met allerlei vooroordelen en angsten, maar op het moment zelf zag ik geen gedetineerden, maar mensen.

Het bezoek aan de Sint-Michielsbeweging werkte nog lang na bij Robin: Ze noemen de armen en jongeren de longen van de beweging en de liturgie het hart. De longen zuiveren het hart: in dit geval zijn het de jongeren en de armen die je geloofsbeleving uitdagen en zuiveren. Heel mooi, vind ik dat.

Ik stond versteld van het engagement dat voor hen samengaat met geloven.

Ik vraag me af hoe je dit in het klooster zou kunnen beleven. In theorie heb je er geen bezit, maar je kan er een behoorlijk comfortabel leven leiden. Voer voor een gesprek met begeleider Christophe Monsieur.

Van de trappistinnenabdij in Brecht, waar hij zich aangetrokken voelde tot de contemplatieve en uiterst eenvoudige levensstijl, ging hij naar De Ark Gent. Ik werd er enorm hartelijk en spontaan onthaald door een jongen die zichzelf voorstelde als Willem en er complexloos aan toevoegde: 'Ik heb een beperking.'

Ik zal wel altijd een tamelijk gereserveerde persoon blijven, maar die warme contacten geven me moed.

Weg uit mijn eigen beperkingen

Als ik dan toch kort moet omschrijven welke weg ik afgelegd heb de afgelopen 3 maanden, dan was het misschien vooral een weg uit mezelf. Uit de begrenzingen die ik mezelf onbewust had opgelegd. Elke dag bid ik voor meer openheid en spontaniteit bij mezelf en ik denk dat ik op dat pad al gegroeid ben.

Het zal nu gauw juni zijn, vrees ik. Zal ik tegen weten wat me te doen staat?

Ik zit nog met een hoop twijfels, hoor. Is dit het nu?

Ik ga de maanden die ik nog heb, goed gebruiken om die vraag verder uit te klaren. Maar ik vertrouw erop dat het antwoord langzaam zal groeien vanuit het verlangen om nog meer evangelisch te leven en me te laten verrassen door ontmoetingen.

Op dit moment denk ik volop na over een recollectie die een pater uit Tongerlo ons gaf over de beroemde kersthomilieën van Sint-Augustinus. Wat betekent het dat God mens werd in Christus en onder ons kwam wonen? Zo’n concrete, voelbare, menselijke liefde?

Wordt vervolgd.

• Lees ook Robins eerste blog Misschien is het klooster wel echt iets voor mij.
• Ontdek alles over het project Mijn roeping.