Virga Jesse-ommegang: tussen vervreemding en verlangen

Brandde ons hart niet toen hij tot ons sprak?

De stem van tientallen mensen klinkt luid door de Hasseltse straten. Mensen die rechtop lopen, met hun armen wijd uitgestrekt, met fiere stem. Ze kijken de duizenden toeschouwers recht in de ogen. En ze citeren Bijbelteksten, stokoude zinnen die opeens een heel nieuw leven krijgen.

We worden er stil van. We luisteren en klappen. Het is mooi om naar te kijken en het maakt iets wakker, diep in ons hart.

Stel je voor dat christenen wat vaker op die manier oude zinnen zouden citeren.

Vrijuit en zonder schroom. Over wereldwijde barmhartigheid en een betere wereld die we met zijn allen samen kunnen waarmaken.

De Virga Jessestoet is er om de zeven jaar. Telkens als hij door de stad trekt, staan er vele duizenden toeschouwers. Is dit Tomorrowland voor gelovigen? Een kunstmatige wereld, los van de realiteit?

Of een poging, soms tegen beter weten in, om onze wereld naar de hand van God te zetten?

Misschien wel iets van allebei.

49 jaar geleden liep ik zelf mee in de stoet, met een zilverkleurige jurk en dito sandaaltjes die een maat te klein waren. Nu zit ik naast mijn 90-jarige moeder op de tribune. Ze geniet, vooral van de perfect afgewerkte kleding. Die vestjes van de mannen zijn van dezelfde stof als de handtasjes van de vrouwen, zie je dat? ‘fluistert’ ze te hard in mijn oor. De zon schijnt fel op onze hoofden. De volgende keer neem ik een zonnehoedje mee, lacht mijn moeder uitdagend.

Het geloof in het eeuwig leven is bij haar heel concreet.

Kleurrijke groepen, jonge mensen die muziek spelen, dansen en vendelzwaaien, altijd opnieuw dezelfde boodschap van liefde en hoop. Het is niet meer van deze tijd, maar ze doen het toch maar, zegt een man vlak achter me. Hij verwoordt wat velen denken. Het besef dat de oude verhalen over Maria niet meer echt een rol spelen in ons hedendaagse leven.

En tegelijk een gevoel van bewondering vermengd met een tikkeltje jaloezie: als je zo zou kunnen leven, is alles mogelijk.