Een pater naar mijn hart en naar dat van de leerlingen

Vorig schooljaar kreeg ik van pater Kenny Brack een uitnodiging via de sociale media voor een dankmis ter ere van pater Patrick, één van de minderbroeders kapucijnen uit het klooster aan de Antwerpse Ossenmarkt. Hij verhuist naar het klooster in Herentals, waar de paters op rust gaan. De dankmis vond deze maand plaats en samen met de walking diner die erop aansloot, werd ze bijgewoond door vele mensen voor wie pater Patrick een belangrijke rol hebben gespeeld en dat waren er heel wat.

Pater Patrick was voor velen die op een of andere manier verbonden waren met het klooster op de Ossenmarkt toch wel een begrip. Hoewel de gemeenschap zeer levendig is met allerlei initiatieven die ook heel wat jongeren weten aan te trekken, zal de oude broeder gemist worden. Ook voor de leerlingen van onze school was hij een bekend gezicht.

In de 11 jaar waarin ik les geef, kwamen we meermaals in het klooster of in de -kerk over de vloer en telkens ontving pater Patrick ons met open armen. Voor leerlingen gaf hij een warm gezicht aan een voor hen grotendeels onbekend instituut.

Pater Patrick maakte een positieve indruk op onze leerlingen van allochtone origine, voor wie gastvrijheid nog echt een fundamentele waarde is.

Ik herinner me ook nog de keren toen we met de leerlingen onaangekondigd de mis bijwoonden. Pater Patrick verklaarde dan tijdens de viering spontaan het waarom van de liturgische handelingen en paste zijn preek aan voor het onverwachte publiek. Dat deed hij overigens het zonder het geloof te verbloemen of uit te vlakken, maar eerlijk en met een open hart. Hij deed het met zo’n ontwapenende spontaniteit dat op het einde van de mis zelfs mijn leerlingen met een andere levensbeschouwing in de rij gingen staan om de relieken van Sint-Antonius te kussen.

Pater Patrick stond ook klaar voor de leerlingen die opnieuw de weg gevonden hadden naar de biecht.

Zelf heb ook ik de rijkdom gehad pater Patrick als mijn biechtvader te hebben en zo stond hij voor me klaar op de moeilijke momenten in mijn leven als leerkracht, echtgenoot en vader.

De band met onze school en het klooster op de ossenmarkt zal zeker blijven bestaan. Gardiaan Kenny Brack is voor vele leerlingen ook al lang geen onbekende meer. Hij verzorgt steeds met veel enthousiasme onze vieringen en ook met de andere paters zijn er al positieve contacten. Toch zal pater Patrick gemist worden door onze school en door mezelf.

Als hij het zou lezen zou hij het mij misschien kwalijk nemen, maar voor mij was pater Patrick zoals de mooie glasramen van zijn kerk, een venster waardoor Gods heiligheid ons leven binnenschijnt.

Het ga je goed pater!