Vlaamse zuster erkend voor werk met armen in VS

Zuster Marie-Paule Willem werd geboren in Brugge en trad in bij de Franciscanessen Missionarissen van Maria op 23-jarige leeftijd. Korte tijd nadien vertrok ze naar de missie: eerst naar Argentinië, daarna naar Paraguay en Uruguay. Onder de militaire dictatuur werd ze uitgewezen en zo kwam ze via haar congregatie in Texas terecht in New Mexico (Verenigde Staten).

Daar stampte ze de zieltogende kerk weer tot leven en maakte van dienstbaarheid aan armen en vrouwelijke migranten in een gesloten centrum haar levenswerk, tot op vandaag. Haar bisschop droeg haar voor. De Kerk in de Verenigde Staten eert haar nu om haar tomeloze en onvoorwaardelijke inzet. Een terechte en deugddoende erkenning.

Het tijdsverschil bedraagt 8 uur. Het kan dan ook niet anders of zuster Marie-Paule heeft onmiddellijk geantwoord op mijn mail toen de zon opging achter de Picacho Pick in New Mexico. Ik had haar enkele vragen gestuurd, om op deze Dag van het Godgewijde Leven haar verhaal te kunnen brengen op Kerknet.

Een bijzonder verhaal van religieuze toewijding, een leven lang.

En dat werd in november laatst bekroond met de Lumen Christi Award, een prijs van de Kerk in de Verenigde Staten, goed voor 50.000 dollar steun voor haar projecten.

Je bent 85, proficiat! Waar komt je niet aflatende energie vandaan?

Marie-Paule Willem • Ik ben nooit gestopt met werken. Dag na dag actief blijven, was mijn motto. Gelukkig heb ik een goede gezondheid. En verder ben ik blijven dromen hoe ik de noodlijdenden kan bijstaan.

Nooit stoppen met dromen hoe je anderen kunt helpen, dat is misschien wel mijn geheim.

Hoe ziet een doordeweekse dag eruit bij jou?

Met zonsopgang ga ik wandelen tussen de velden met mijn hondje Clarita, genietend van de zonsopgang in het berglandschap. Dat is de tijd van mijn meditatie. Gisteren was het uitzonderlijk niet aan het vriezen. Op de terugweg geniet ik van de steile, naakte Picacho Pick die dan in het goud staat. Dan komt mijn kat Francesca ons vergezellen tot thuis. Dan lees ik de doodsberichten en hebben we samen ons ontbijt.

Donderdag is mijn day off en ik Skype naar mijn familie in  Spanje, Amsterdam, Gent en Brugge.

Gisteren heel vroeg kwam een moeder die haar kindje wilde laten dopen, maar geen kerk vond, vragen waar ze de voorbereidende lessen kon volgen met de vader. Na een lang gesprek besloten ze samen te komen op zaterdagmiddag voor een speciale voorbereiding. Nadien kwam een man een aanvraag doen voor een huwelijk. Hij probeert al 9 jaar te huwen voor de Kerk maar door zijn onregelmatige werkuren komt het er niet van. Wat nu, vroeg hij? Daar ga ik dus ook een oplossing voor proberen te vinden.

Dan ben ik beginnen koken, omdat ik een jonge vrouw had uitgenodigd om met mij te middagmalen. Ze was haar werk kwijt en zat een beetje under the weather, zoals we hier zeggen.

Na de middag poetsten we ons kerkje en troffen we voorbereidingen voor de weekendvieringen en -activiteiten.

Na wat opruimen, en hier en daar en mijn planten binnen en buiten water te geven, ben ik rustig gaan zitten om me te bezinnen en aan de voorbereiding te beginnen van twee miniretraites dat ik begeleid op twee parochies aan de Oostkant van het uitgebreide bisdom. Dan was het weer tijd om mijn familie te voeden, de haard aan te steken en zelf iets te eten en dan naar het depressing news te luisteren.

Kom je nog soms naar België?

Ik kom gewoonlijk om de 2 jaar naar België op familiebezoek. Ik heb veel contact met onze Vlaamse zusters. Eerst mijn eigen zusters: Franciscanessen Missionarissen van Marie. We houden onder meer contact via nieuwsbrieven. Ik blijf ook in contact met zuster Fien Meulemans en Margriet Swinkels, klasgenoten van het Regentaat Brugge. Ook de zusters Clarissen van Zonnelied Oostende, en de zusters van Stabroek, van Spermalie Brugge en de kapucinessen van Brugge tracht ik te bezoeken als ik op verlof kom.

Wat betekent de erkenning Lumen Christi voor jou?

Er waren 48 kandidaten, allemaal wonderbare mensen die uitzonderlijk werk doen. De benoeming kwam dan ook als een grote verrassing. Met het prijzengeld zal ik onze parochiezaal renoveren. We ontvangen er immigranten die uit het Detention Center komen en een of twee dagen nodig hebben om zich voor te bereiden om naar hun nieuwe bestemming te reizen. Wat er zoal moet gebeuren: de badkamers vernieuwen, centrale verwarming en koeling aanbrengen, de zaal inrichten.

De zuster besluit haar mail alsof ik haar al jarenlang ken: Lieve groeten van het verre Old Picacho Villlage! Marie-Pau