Carnaval is lenteschoonmaak voor de ziel

Even was het bijna zomer en daarom voelt de lente van vandaag een beetje aan als herfst. Een mens zou van minder de tel kwijtraken. Maar gelukkig zijn er nog zekerheden: deze week komt Aswoensdag eraan, het begin van die bijzondere tijd die ons naar Pasen zal leiden.

Veertigdagentijd, vastentijd, tijd van bezinning en inkeer, van boete en solidariteit. Allemaal ernstige dingen, waar we de handen meer dan vol aan zullen hebben.

Daarom gooien we het weekend voordien nog even alle remmen los.

Iedereen in zijn eigen stijl, natuurlijk.

‘Wij leren op school over carnaval’, zegt mijn kleinzoon. Na ‘het heelal’ en ‘de winter’ is dit het nieuwe thema waar zijn klas zich in uitleeft. En hij is niet de enige, want de hele week al zie ik op straat kinderen in allerlei outfits met beschilderde gezichten. In de speeltuin spot ik twee Supermannen, een heldhaftige prinses met een zwaard en een meisjestijger die haar staart bij het beklimmen van de glijbaan achter haar riem stopt. Kleinzoon oefent met een tot Spiderman geschminkt gezicht op enge keelgeluiden en slaagt er geregeld in mij de stuipen op het lijf te jagen, tot zijn groot jolijt.

Een mens moet af en toe eens zot kunnen doen om er daarna weer serieus tegenaan te gaan.

Uitbundig lachen, elkaar eens voor de gek houden, je uitleven met verkleden, muziek en dans is een spel. Een van de zeldzame spelen waar ook volwassenen aan meedoen. Zelf ben ik afgehaakt van het carnavalsplezier nadat een al te vrolijke feestvierder me als vijf- of zesjarige een losse kippenpoot onder de neus duwde die nog echt met zijn tenen kon bewegen. De man trok aan de pezen, vermoed ik achteraf, maar ik was er behoorlijk van geschrokken. Nu kan ik er wel om lachen, al was zoiets ook toen al niet echt diervriendelijk.

Af en toe eens lachen uit de grond van je hart zorgt voor opluchting.

Het is een soort lenteschoonmaak van je ziel die in de loop der dagen, weken en maanden met veel zorgen bezwaard raakt.

Het schept tegelijk een band met de mensen om je heen.

Of God kan lachen, weten we niet. Het is moeilijk om je een beeld van God te vormen, en misschien hoeft dat ook helemaal niet. Maar dit weekend mag hij gerust met ons meedoen. Dan gaan we de volgende weken weer verder naar hem op zoek, zoals we dat de rest van ons leven zullen blijven doen.