7 vragen op zondag ~ Jan De Cock

#1 Wat is het eerste wat je doet op zondag?

Als ik me uitrek, dan droom ik nog. Al 8 jaar lang noteer ik ’s ochtends mijn dromen die vaak verrassender zijn dan de crème tussen de chocoladekoek die ik bij de bakker insla.

Voor ik daar naartoe fiets, heb ik mijn ouders gebeld om te vragen of ik de rabiate bestelling - 1 boterpistolet, 1 keizertje, 1 sandwich, 1 koffiekoek met frangipane, 1 met chocolade en 1 met confituur - voor hen kan meebrengen, dan wel of iemand anders van de familie dat al gedaan heeft. Oh ja, en De Zondag, kwestie van dagverse lectuur. We wonen met verschillende kinderen op een boogscheut bij onze ouders vandaan.

Terug thuis is de vluchtelingenfamilie waarmee we het pand delen, ook al op.

Koffiekoeken met rozijnen (favoriet van de kinderen) in ruil voor yoghurt met look en olijven. Flavio houdt het bij een speltbroodje. Zijn darmen zijn prikkelbaarder dan een staatssecretaris voor asiel en migratie. Ik teken in voor een kakelvers eitje van onze buren, de broeders trappisten. Tenminste, van hun kippen. 

#2 Welke geur verbind je met zondag?

Heeft men ooit de proef op de som genomen om te concluderen dat versgemaaid gras in de zomer de ranking aanvoert? De verse bakker staat bij mij op nummer één.

In een volgend leven ruil ik het pastorale werk in voor een vakantiejob bij de bakker.

Dromerig word ik van al die patisserie en versgebakken brood.

In combi met de koffie thuis is elke zondag hemels, alvast wat de ochtend betreft. Maar ook zondagavond wordt bij ons beleefd in geuren en kleuren. Om 22 uur stipt duiken wij de Stille Ruimte in (eertijds de kapel van een zustergemeenschap) voor de meditatie. Er hangt standaard een sfeer van zaligheid en wierook of een geurkaars van jasmijn.

#3 Bij wie wil jij zijn deze zondag?

Omdat ik deze zaterdag het verhaal van Hotel Prison en Hotel Pardon breng voor een 100-tal jongeren op hun internationale kamp in Tibériade, vertoeven we dit weekend bij vrienden in hun huisje in de Ardennen.

Ah, vrienden! Dat is familie die je in dit leven zelf mag kiezen.

En deze week heten ze Bart, Jean Carlo, Marie-Noëlle en Patrick. En Flavio natuurlijk, de man die mee de liefde incarneert. Zondagavond wil ik terug in Westmalle zijn want ik ‘doe de nacht’ bij mama en haar tanende gezondheid. Het is een voorrecht. Er loopt een lemniscaat tussen moeder en kinderen als het op zorgen aankomt.

#4 Heilig steeds de Dag des Heren. Wat versta je daaronder?

Decennialang was dit gelinkt aan de eucharistie. In ons gezin was het de navelbuik van zondag. De dag werd ingedeeld in ‘voor’ de mis en ‘na’ de mis. Sinds ik zelf beroepshalve in het pastorale veld actief ben, ga ik tweemaal per maand een gebedsdienst voor in het ziekenhuis.

Mis of andere viering, het blijft mijn zondag - euh ‘Zijn’ zondag - kleuren.

Maar mijn heil staat of valt er niet mee. Ik heb al langer geen zwaar geweten meer als ik die zondagsplicht niet vervul. Mijn Heer eren en heiligen vier ik sowieso in de stillere tijd (ban op de activiteiten) en ruimte voor wie ik liefheb. Ik hou van de zondag in het gemeenschapsbeleven (een parochie kan een zalige verbondenheid bieden) en de eerder aangehaalde avondmeditatie.

Sluit ik die dag af met de completen in de abdij, dan ervaar ik zondag met een strikje.

#5 Wie of wat wens jij een zalige rustdag deze week?

Onze wasmachine. Sinds we het huis delen met het gezin uit Palestina en Libanon, met Lieve-en-Down, en vorige week met heel wat gasten die bij ons neerstreken omdat we een bruiloft in de familie hadden, draaide de machine overuren. Zondag gaat de stekker uit.

#6 ‘En God zag dat het goed was.’ Wie of wat brengt ons dichter bij de harmonie van die zevende dag?

In mijn geval: Flavio. Hij staat op zijn strepen en op mijn gezondheid. Op zondag, zo zegt hij, Geen zieken en gevangenen, geen vergaderingen en voordrachten, geen mails en niet nog eens een dakloze die mee spaghetti komt eten. 

Dan fiets ik met Flavio naar Den Achtersten Dries op Einhoven voor een bolletje hoeveijs. Of doen we een boekenmarkt in Zeeland. (Ook al moet ik nog veel oefenen om die harmonie ritmisch aan te houden, ik word er elke week bedrevener in.) 

#7 Welke zondag zal jou altijd bijblijven?

11 maart 1990. Patricio Aylwin legt dan de eed af als eerste democratisch gekozen president van Chili na 17 jaar militaire dictatuur. In mijn leven met straatkinderen, politieke gevangenen en familieleden van verdwenen mensen had ik aan den lijve ondervonden wat het is om verdrukt te worden, achtervolgd, ‘volk in Egypte’.

Het is een van de meest ontroerende voorrechten in mijn leven om de opstanding van het Chileense volk mee te beleven.

Onvergetelijk is de zondag waarop we met duizenden mensen het feest van bevrijding vieren in het nationale stadium dat eertijds het decor was van onderdrukking en foltering. Men begint het repressieve apparaat en de uitzonderingswetten van de militairen te demonteren. Een commissie voor waarheidsbevinding en verzoening die de grove mensenrechtenschendingen van het Pinochet-regime in kaart moet brengen, wordt in het leven geroepen.

Dansen met miljoenen mensen op het ritme van de hoop… un ‘Domingo inolvidable’.