‘Ik doe het voor de fonkeling in iemands ogen’ ~ Katrien Cornette

Een patiënt omschreef spiritualiteit ooit als wat je ogen doet fonkelen. Dat vond Katrien Cornette wel een accurate omschrijving. Als pastor - zelf spreekt ze ook wel van zinzorger - bij psychiatrische patiënten in Bierbeek zoekt ze altijd nieuwe manieren om ogen te doen fonkelen. Om mensen recht te doen.

In 2019 trok ze dankzij projectsteun van Welzijnszorg met enkele patiënten op bezinning in de abdij van Averbode. Dat was voor herhaling vatbaar, maar corona stak er een stokje voor. Als alternatief bedacht Cornette samen met haar collega’s de spirituele Make a wish. Een achttal wensen werd al gerealiseerd. Stuk voor stuk ontroerende verhalen, vanaf vandaag op Kerknet in de reeks Dromen die helen ~ 8 warme verhalen uit de psychiatrie.

Welke wensen leven er zoal bij mensen in de psychiatrie?

Katrien Cornette • Bij iedere patiënt is dat anders, al konden we sommige wensen wel in kleine groepjes samen realiseren. Zoals een stoel 4 poten nodig heeft om stevig te staan, zo bestaat het welbevinden van mensen uit 4 pijlers: natuur, cultuur, ontmoeting en cultus. Uit gesprekken daarover, kwam telkens een bepaald verlangen naar boven. Dat ging van een ontmoeting met een bepaalde persoon die veel voor hen betekent, tot een bezoek aan het graf van iemand of aan een andere betekenisvolle plek. We maakten natuurwandelingen en fietstochtjes, en vaak stopten we ergens om een kaars te branden en aan te knopen bij spirituele tradities.

Samen zo’n wens realiseren, kan helend werken, in iedere levensbeschouwing. En daar gaat het mij als zorgpastor uiteindelijk om: dat helende.

Goede zorg is holistisch: ze benadert de hele mens. En daarin hebben niet alleen de lichamelijke, emotionele en sociale dimensie een plaats, maar ook de spirituele. De ervaring dat het leven zin heeft, houdt alles in evenwicht. Zoals de bolle bodem van een tuimelglas. Als iemand een tijdlang minder pillen nodig heeft, omdat hij een innerlijke energiebron heeft gevonden, dan weet je wat ik bedoel.

Heb je dat ooit zelf aan den lijve ervaren?

Inderdaad. Als studente klassieke talen kreeg ik een zwaar ongeval met een lange revalidatie tot gevolg. In die lange maanden kwam er regelmatig een pastor bij me langs en kon ik ervaren hoe zijn aanwezigheid mijn lijden verzachtte. Dat wou ik ook doen!

Ik stapte na mijn studies talen over naar een opleiding praktische theologie en kwam terecht in een smeltkroes van internationale studenten... een stimulerende omgeving. In die periode leerde ik ook zuster Leontine kennen, die in België pionier was in de palliatieve zorg. Ik ging aan de slag als vrijwilliger en begon op vraag van zorgteams vormingen te geven over zinzorg.

Je was ook medeoprichter van het zorg-ethisch lab sTimul Lubbeek. Wat was daar de bedoeling van?

Op deze toegeruste simulatie-afdeling nemen artsen en verpleegkundigen de rol op van patiënt. En studenten van verschillende zorgdisciplines worden voor twee dagen en een nacht hun zorgverlener. Dat was voor velen confronterend. Heel snel scherpt zo’n ervaring je gevoeligheid aan voor ethische kwesties zoals het wassen of fixeren van patiënten.

Helaas was dit intensief vormingsproject economisch moeilijk vol te houden. Het bestaat nog wel in een afgeslankte vorm binnen de UCLL, enkel voor studenten.

Op je 54ste verjaardag lanceerde je een website waarop je zorgteams workshops aanbiedt. Waarom?

Zoveel jaar later blijft zinzorg en vorming daarover me mateloos boeien. In elke persoon, ook de meest kwetsbare, liggen vuurgensters verborgen. Het vergt kennis, kunde én kunst om deze aan te blazen … Die kennis wil ik zoveel mogelijk doorgeven. Ik geloof dat ik een verstaanbare religieuze taal heb gevonden die aanslaat.

De fonkeling die in iemands ogen verschijnt wanneer de essentie van het leven wordt aangeraakt is het grootste cadeau.

De website heet dan ook toepasselijk Gensterzorg.

Lees nu al het eerste verhaal in de reeks Dromen die helen ~ 8 warme verhalen uit de zorg.