Dagboek van een goddelijke tocht

Na een onvergetelijke bedevaart naar Compostella wilde Eva van de Velde haar ervaringen delen aan de hand van een theatervoorstelling. De coronacrisis daagde haar uit om een alternatief te zoeken. De uitdaging van Vluchtelingenwerk Vlaanderen om zelf een tocht voor vluchtelingen op het getouw te zetten vormde voor haar de springplank: tijdens het weekend van 26 en 27 september trok ze te voet van Leuven naar Diest. Daarmee bracht ze een ode aan de gastvrijheid die ze zelf als ‘vreemdeling’ had mogen ervaren tijdens haar eerdere pelgrimage. Tegelijk noemde ze haar tocht een bedevaart van ‘kaarsjesliefde’: daarmee verwees ze naar het kaarsje dat ze dagelijks in een kerk begon te branden voor een medestudente die tijdens haar bedevaart naar Compostella overleed, en waarvan ze telkens een foto doorstuurde naar de ouders. Ook tijdens haar recente pelgrimage konden mensen aan een kerk een kaarsje aansteken uit liefde voor iemand anders. Ze konden ook een eindje met Eva mee op bedevaart trekken.

Wandel zelf mee via haar dagboek.

Vrijdag 25 september

Na een laatste werkdag trek ik de kantoordeur achter mij dicht. Fietsend door de stromende regen gaan mijn gedachten over alles wat gebeurd is en nog moet gebeuren. De laatste documenten zijn afgedrukt, alle wandelaars gemaild, de sponsorpagina aangemaakt, de truien bedrukt, de kerken gereserveerd, de picknicks besteld, de coronatoestemmingen binnengehaald, de route uitgestippeld.

Om de zenuwen wat te temperen doe ik iets wat enkel naaisters begrijpen: ik zet mijn naaimachine in gang en stik nog gauw vier mondmaskers voor Team Kaarsjesliefde.

Net voor ik in bed kruip zie ik op Instagram hoe iemand schrijft “ik wandel dit weekend mee, stuur me een berichtje als ik voor jou een kaars mag branden”. Met een tevreden glimlach val ik in slaap: dit is exact waarom ik het allemaal doe.

Klaar voor de tocht © An Epic View

Zaterdag 26 september

Om 5u30 gaat de wekker. De laatste inschrijvingen verwerken, koffie zetten voor de vroege vogels die om 9 uur met ons zullen vertrekken. Team Kaarsjesliefde is als eerste op post: Nele, Menno en Chloë zullen het hele weekend voor de praktische ondersteuning zorgen, wat keihard werken is.

We testen de geluidsinstallatie, zetten kaarsjes en muziek klaar, serveren koffie, thee en handgel.

Zachtjesaan druppelen de mensen binnen, klaar voor het eerste kaarsjesmoment.

Het moment waarin ik vertel over het vertrouwen om op tocht te vertrekken, en het vertrouwen van mijn liefsten om mij zomaar te laten vertrekken.

#Eerste kaarsjesmoment in de kapel van het LEO XIII seminarie in Leuven. Een verhaal over op tocht vertrekken en vertrouwen.

De eerste kilometers wandelen we door de Leuvense binnenstad. Met mondmasker, maar dat kan de sfeer niet drukken.

Ik vind het wonderlijk hoeveel mensen er mee wandelen: mensen die ik ken, mensen die ik niet ken, mensen die elkaar niet kennen maar toch vrolijk aan de babbel raken.

Het is duidelijk dat dit soort verbondenheid iets is wat in coronatijd gemist werd/wordt. In Wijgmaal sluiten we aan bij een koor dat sinds de lockdown elke zaterdag gaat zingen op het binnenplein van het woonzorgcentrum. Op onze smartphones volgen we de liedteksten mee. Af en toe zien we een dankbare hand zwaaien van achter de ramen.

#Tweede kaarsjesmoment in de kerk van Wijgmaal. Een verhaal over dankbaarheid om de eerste grote tochthalte (Reims) te bereiken en zoveel warme mensen te mogen ontmoeten.  

De kerkverantwoordelijke van Wijgmaal had picknicktafels klaargezet voor als de voorspelde regenbuien een buitenpicknick onmogelijk zouden maken. Dat blijkt helemaal niet nodig: we hebben nog geen druppel regen gevoeld.

Onderweg naar Wezemaal, door het prachtige natuurgebied Wijgmaalbroek, begint zelfs de zon te schijnen.

#Derde kaarsjesmoment in de kerk van Wezemaal. Een verhaal over het ontstaan van kaarsjesliefde: over Eline die er niet meer is maar verder leeft in de kracht van kaarsjes.

Getuigenis in de kerk van Wezemaal © An Epic View

Bij elke halte verandert de groep: er gaan mensen weg, er komen anderen bij, en het is telkens weer een cadeau om te zien hoe iedereen op zijn manier bijdraagt aan de tocht. In Wezemaal sluiten o.a. Koen & Lieve aan, die in de buurt wonen en graag de leiding over de wandelroute overnemen. Dat geeft mij de kans om meer te babbelen én het leidt ons langs prachtige weggetjes over de Wijngaardberg naar Gelrode. We krijgen ook gezelschap van fotografe An die de sfeer van de tocht prachtig in beeld vangt. Ook het gezelschap van de zon is zalig en onverwacht: ondanks de bezorgde berichtjes die ik de hele dag door krijg van online tochtvolgers, is er nog 0% regen gevallen op onze tocht. Maar wanneer we Gelrode naderen, komen plots de donkere wolken opzetten…

#Vierde kaarsjesmoment in de kerk van Gelrode. Een verhaal over de magie van Vézelay, haar beschermende basiliek en vioolmuziek.

Samen onderweg © An Epic View

Vanaf hier durf ik het echt een wonder te noemen. De hele dag al verbazen we ons over het prachtige wandelweer, maar in Gelrode bereikt dat het summum. De donkerblauwe wolken doen vermoeden dat we het laatste stuk in de regen zullen wandelen. Binnen in de kerk vertel ik over het onweer op mijn tocht rond Vézelay en hoe ik net op tijd de basiliek binnen was om niet nat te worden.

Na het kaarsjesmoment komen we buiten. De straat is nat en … de lucht is blauw. De parallel tussen mijn verhaal en het weer is wonderlijk.

Het is alsof het zo bedoeld was. Met ook nog een stuk zelfgebakken cake en een tas warme thee voelen we ons helemaal gesterkt voor het laatste stuk van de tocht.

Cake: voedsel voor onderweg © An Epic View

Eva en Bart wachten ons op aan de Demer, en terwijl het rondom ons donker wordt, steken we voor de laatste keer vandaag de kaarsjes aan. In onze warmende handen, net zoals het kaarsjesliefde-mannetje.

#Vijfde kaarsjesmoment in het Sint-Jozefscollege van Aarschot. Een verhaal over het kerkje van St Goussaud en dankbaarheid om het delen van kaarsjesliefde.

Na een prachtige dag keren de wandelaars huiswaarts. Nele en ik krijgen een matras bij de Roeckies en worden verwend met warme soep en koekjes. We zijn er nog maar net binnen of het begint te regenen. De hele nacht lang gaan de hemelsluizen open; ik hoor het gedruppel op het glas van de veranda waar we onder mogen slapen. Terwijl mijmer ik nog na over de eerste dag.

Luister je mee?

Zondag 27 september

Regen regen regen in het ochtendlicht. Ik ben bang dat ons geluk op is; dat we vandaag toch de buien zullen moeten trotseren. Tot om 8u50 de laatste druppel valt. Om 9u begint onze tweede wandeldag en het is weeral droog. Een aantal wandelaars van gisteren staan er opnieuw, net als een hele hoop nieuwe enthousiaste gezichten.

Een ochtendkoffietje, een eerste kaarsje, en dan trekken we weer op pad!

#Zesde kaarsjesmoment in de Sint-Rochuskapel van Aarschot. Een verhaal over de oversteek van de Pyreneeën die de poort naar een nieuw land vormen.

Blijgemoed onderweg © An Epic View

De kerk van Langdorp is in renovatie dus het kaarsjesmoment houden we in open lucht aan de spoorweg. Een op het eerste zicht troosteloze locatie, tot Jonas over de historiek van de plek en het monument vertelt. De link met de vluchtelingen waarvoor we deze tocht stappen, is plots heel tastbaar.

De wind blaast onze vlammetjes snel uit, maar de keitjes bij het monument zijn minstens even krachtig.

#Zevende kaarsjesmoment aan het monument voor de jodentransporten in Langdorp. Een verhaal over (willen/moeten) vluchten, vroeger en nu.

Bij elk kaarsjesmoment hebben we wel enkele mensen uit de lokale gemeenschap die aansluiten. Eén van de zangers uit Wijgmaal beslist zelfs om vandaag ook mee te stappen, wat een fijne verrassing. Na het kaarsjesmoment-dat-een-keitjesmoment-werd, tikt een dame uit Langdorp mee aan. Ze haalt twee theelichtjes uit haar zak die duidelijk hier hadden moeten branden.

“Wil je ze meedragen”, vraagt ze, “en ze in de volgende kerk aansteken?” De tranen in haar ogen tonen hoe belangrijk die kaarsjes voor haar zijn.

We dragen ze mee, en in Testelt branden ze extra krachtig.

#Achtste kaarsjesmoment in de kerk van Testelt. Een verhaal over de eindeloze meseta en een oase in die woestijn.

Van Testelt een kort stukje naar Zichem, en daar verwent Team Kaarsjesliefde de wandelaars en luisteraars alweer met zelfgebakken cake. Ideaal om krachten op te doen voor het laatste wandelstuk van onze tocht. Ook hier weer sluiten mensen uit de buurt aan die enthousiast de weg wijzen.

#Negende kaarsjesmoment in de kerk van Zichem. Een verhaal over verdriet en een warme hand op mijn schouder.

Kaarsjesliefde © An Epic View

Op dit laatste stukje tocht volgen we de echte pelgrimsroute langs de Demer. De feestklokken luiden als we de Grote Markt van Diest op wandelen. Binnen in de kerk krijgen we een staande ovatie van de parochianen die speciaal door het avonddonker zijn gekomen om mijn verhaal te horen.

Het is een ingetogen knaller van een einde. De emoties en verbondenheid zijn zo sterk voelbaar als wandelaars en Diestenaars één voor één een kaarsje komen branden.

Ik krijg een applaus dat volgens mij eerder voor de sfeer bedoeld is. De kerk is gigantisch en chique, maar twintig kleine kaarsjes krijgen haar nederig op de knieën.

#Tiende kaarsjesmoment in de kerk van Diest. Een verhaal over de aankomst in Santiago en het verderleven van kaarsjesliefde daarna.

Na dit intense weekend sluiten we met Team Kaarsjesliefde af op restaurant. We zijn moe maar we zweven op wolkjes. Wat een energie, wat een kracht. Het is bijna wonderlijk hoe zoiets simpels, een klein kaarsje onderweg, zoveel mensen kan beroeren. Ik geloof dat er een soort magie in kaarsjesliefde zit.

Maandag 28 september

De glimlach waarmee ik wakker word, kon niet groter zijn. Prachtig om te mogen voelen hoeveel mensen zich lieten raken door de kaarsjesliefde. Prachtig hoe alles perfect uitdraaide, hoe we precies onder een luchtbel van geluk en mooi weer mochten wandelen.

Ik ben dankbaar om iedereen die mee op tocht was.

De mensen die vooraf inschreven, degenen die onderweg aansloten, de velen die van thuis volgden. Ik schrik als ik mijn gsm open en de grote hoeveelheid berichtjes, reacties en views zie. Dit had ik nooit verwacht. Ik vind het bijzonder dat zo’n eenvoudig verhaal zo kan troosten, hoop geven, ontroeren.  

En verder?

Dit weekend deed mij voelen wat ik zélf te geven heb. Verhalen, verbinding, rust, troost. Ik hoop stiekem dat ik dit nog vaak mag doen, want mensen mogen raken is een bijzonder sterk iets. Daarom gooi ik hier een ideetje op: scholen/parochies/…, ik kom graag voor jullie vertellen! Het mooie aan kaarsjesliefde is dat het zo laagdrempelig is. Een sterk symbool voor iedereen, los van leeftijd of cultuur. Stuur me dus gerust een mailtje als je samen iets wil uitdenken.

Nog voor ik die mogelijkheid opgooide, kreeg ik zelfs al de vraag. Pastorale eenheid St Augustinus (Dessel Witgoor Retie Schoonbroek Postel) viert haar derde verjaardag en ‘bestelde’ mij voor een vertelwandeling op zondag 11 oktober. Hetzelfde concept als deze tocht, maar dan in miniversie (20 km langs 5 haltes) én volledig door hen georganiseerd. Ik mag dus gewoon stappen en vertellen, een grote luxe na de inzet voor deze tocht. En jij mag gerust ook mee stappen/luisteren! Hier vind je alle info.   

Blijven jullie de kaarsjesliefde delen via Instagram met de #kaarsjesliefde? Zo maken we samen een zee van kaarsjesliefde doorheen het hele land, om samen onze handen aan te warmen.

Team kaarsjesliefde © An Epic View

Reacties van deelnemers

“Omdat je verhaal me inspireert en tegelijk ook hoop geeft in een steeds vreemdere wereld” (An)

“Ik voelde liefde en warmte. Dat de zon er fulltime was, was geen toeval.” (Lindsy)

“Ik had graag effectief mee gewandeld, maar dat lukte niet owv vormsel tweede dochter en verjaardagsfeestje zus. Ik volgde graag omdat ik de verhalen van je Compostella-tocht graag wilde horen. Die tocht van jou vorig jaar deed me helemaal terugkatapulteren naar 15 jaar geleden toen ik samen met manlief en een groep andere mensen (initieel onbekenden - we waren aangesloten bij een groep) zelf een pelgrimstocht wandelden. De tocht die wij deden 15 jaar geleden was niet naar Compostella, maar van Loyola naar Javier (in het spoor van Ignatius van Loyola). Een heel andere tocht dus, maar ook een pelgrimstocht waarin we op weg gingen, nadachten over het leven, over ons leven... Ik herinner me die tocht als zowel fysiek als emotioneel ontzettend intens. Maar ook heel fijn. Jouw pelgrimstocht een jaar geleden volgde ik toen al via je dagboek hier op Instagram. Het gevoel dat ik nog wel eens zoiets wil doen, kwam met jouw tocht helemaal terug. Ik volgde ook graag omdat ik het verhaal achter kaarsjesliefde zo mooi vind én omdat ik het prachtig vind dat je met je tocht een mooi goed doel steunde. Hoewel ik je niet persoonlijk ken, ben ik er meer dan van overtuigd dat je een prachtig mens bent. ❤️” (Hilde)

“Ik volgde in stukjes online, het was mijn werkend weekend. Maar ik wou er graag bij zijn. Om stil te staan bij mooie kleine dingen, te genieten van de rust die je uitstraalt, van de wijsheid die je bezit, en ook vooral omdat ik het prachtig vind dat je dit allemaal verwezenlijkt.” (Hanne)

“Ik heb de livestream gevolgd terwijl er hier een kaarsje brandde voor mijn ouders en voor een aantal mensen die ik enkel virtueel ken.” (Emmy)

“Ik voelde verbondenheid. Zowel met mensen die ik reeds kende als met de tot de tocht onbekende mensen. Heel moeilijk in deze vreemde tijd.” (Leen)

In beeld en klank

• Het fotoboek van Evas tocht vind je op deze link. 
• De filmpjes die onderweg tijdens de kaarsjesmomenten werden gemaakt vind je hier.
• Je kan Eva ook mailen.