Brief aan mijn jongere ik ~ Mieke Van Hecke

In de reeks Brief aan mijn jongere ik kijken 9 grote persoonlijkheden terug op een moment in hun leven dat bepalend was voor de mens die ze geworden zijn. Wat droomde hun jongere ik? Welke inzichten zouden ze met hem of haar willen delen of waarvoor waarschuwen?

Mieke Van Hecke stond jarenlang aan de top van het katholiek onderwijs in Vlaanderen. Daarvoor zetelde ze bijna 10 jaar in het Vlaams Parlement. Onlangs nam ze afscheid als schepen in de Gentse gemeenteraad, waar ze bevoegd was voor Burgerzaken en Protocol.

Dag Mieke,

Herinner jij je nog dat memorabele moment in de buurt van het Rabot in Gent op de dagelijkse marsen van de school in het centrum naar je thuis in een buitenvolkswijk? Vier maal per dag een dik halfuur stappen, dus veel tijd om te overpeinzen. 12 jaar was je dan en ineens dacht je: Wat ik op school meemaak met die fijne vriendinnen (voor het leven), beleef ik samen met hen; wat ik thuis meemaak (een zeer warme thuis), beleef ik samen met mijn broers … maar ik alleen, en enkel ik, beleef beide … 

... ik ben een unieke persoon.

Omdat je nog niet helemaal bewust wilde weten wie of wat je wilde en zou worden in het leven, stelde je je open voor alle geïnspireerde en inspirerende impulsen, die op jou afkwamen. Een zeer sociaal geëngageerd gezin. De boeiende jeugdbeweging, waar je reeds zeer jong verantwoordelijkheid mocht opnemen en leerde kijken of ook de zwaksten nog volgden. Een proost die de christelijke waarden in jouw taal vertaalde en uitnodigde tot het stellen van kritische vragen. Ja, hij steunde je zelfs toen je die katholieke leer en vooral die kerk afwees, maar teruggebracht door de nieuwe wind die vanuit de verwachtingen van dat Vaticaanse Concilie aanwaaide. En dan waren er nog de gepassioneerde, visionaire leerkrachten en een pedagogisch schoolproject, dat je uitdaagde om te groeien naar een sterke persoonlijkheid, die verantwoordelijkheid moest opnemen in de samenleving van morgen.

Uiteraard besefte je dit toen helemaal niet. Pas later heb je ingezien dat het allemaal stukjes waren van een puzzel, de prent van het leven dat je tot op vandaag hebt geleefd en beleefd.

Twee krachtlijnen (rode draden) zijn echter te onderscheiden: de keuze/strijd tegen onverschilligheid en het durven grijpen van kansen.

De strijd tegen onverschilligheid zit wel diep in jou geworteld. Een afkeer voor personen die kritiekloos populistische, simplistische boodschappen ‘slikken’, maar ook meewaaien met de wind, zonder zelf een fundamentele keuze te hebben gemaakt over wat de existentiële bron is voor hun denken, spreken en handelen.

Zelf heb je, na een zoektocht die nooit eindigt, gekozen om de figuur van Jezus, zoals hij spreekt en handelt in het Nieuwe Testament, als toetsteen te nemen voor je levenskeuzes. Zijn boodschap van hoop en liefde, zijn opdracht om zorg te dragen voor de medemensen en vooral de meest kwetsbaren, zijn oproep tot respect en waardering voor elkeen, wie ze ook zijn. Zijn vraag naar solidariteit ook, zijn geloof in een betere, warmere samenleving als iedereen zich dienstbaar zou opstellen.

Vanuit deze missie de kansen grijpen die je worden aangeboden, zowel privé als professioneel, om de talenten die je hebt gekregen (niet zelf verdiend) maximaal te ontplooien, maar steeds in dienstbaarheid aan anderen.

Of het je gelukt is of niet … aan het einde van de rit zal je er verantwoording mogen over afleggen. Het ga je verder goed.

Van harte,

Je oudere IK