2.400 km naar Compostela met een ezel als gezelschap

‘Op de radio had ik iemand gehoord die naar Compostela was gestapt en ik wist meteen: dat wil ik ook doen.’ Jenny voegde meteen de daad bij het woord en regelde alles met haar werkgever. ‘Eens mijn onbetaald verlof goedgekeurd was, kon ik natuurlijk niet anders meer dan vertrekken’, lacht Jenny, ‘maar ik was uiteindelijk wel echt overtuigd van mijn beslissing. Ik had al eens horen zeggen dat mensen soms naar Compostela gaan met ezels als lastdier.

Ik heb altijd zelf mijn rugzak gedragen, dat vond ik het eerlijkst.

Op dat moment had ik thuis zelf een ezel in de weide staan en leek het mij een grandioos idee om die mee te nemen. Ik heb altijd zelf mijn rugzak gedragen, dat vond ik het eerlijkst. Het grotere materiaal zoals een slaapzak of tent was dan voor de ezel. Mijn hond liep in het begin ook mee, maar bleek wat meer last te hebben van de fysieke uitdaging. Een familielid dat mij kwam opzoeken, heeft die na een maand terug meegenomen naar huis.’

Extra duw

‘Vol goede moed ben ik vertrokken, maar dat voorjaar was het echt miserabel weer. In het noorden van Frankijk heb ik enkel regen en wind gezien, en dan kom je jezelf wel tegen. Een stevige tred kon ik er op zulke momenten ook niet in zetten, want de ezel bepaalde het tempo. Ik gaf die wel eens een extra duw, maar na tien stappen vertraagde die weer.’

De ezel maakte mij waarschijnlijk een stuk sympathieker en toegankelijker.

Toch heeft Jenny op geen enkel moment spijt gehad van haar beslissing om met de ezel op pad te gaan. ‘Heel vaak fungeerde ze als een soort ijsbreker voor mensen om te vragen waarheen we gingen. Vlakbij Doornik stond ik bijvoorbeeld heel erg te sukkelen met het beest. Een vrouw had dat opgemerkt en bood meteen hulp aan. 

Waarschijnlijk maakte de ezel mij een stuk sympathieker en toegankelijker. Ik ben daar die nacht blijven logeren en later op de route zijn die mensen nog af en toe stukjes komen mee wandelen.’

Compagnons de route

‘Ik was alleen op pad, maar heb mij nooit eenzaam gevoeld. Je komt voortdurend mensen tegen, de ene helpt de andere. Helaas hebben weinig van die mensen echt mee gestapt met mij, daarvoor ging mijn ezel te traag. ’s Avonds in de albergues kwam ik die dan wel opnieuw tegen en konden we langer praten. Een ontmoeting die ik mij altijd zal herinneren, was met een vrouw die mij had zien arriveren in haar dorp. De volgende ochtend vroeg ze mij om een kort stukje mee te wandelen en vertelde ze mij over haar dochter. Die was opgenomen in een instelling en ze vroeg mij om een kaars te branden in Compostela. Bij mijn aankomst zoveel honderden kilometers verder heb ik dat meteen gedaan. Dat zijn bijzondere ontmoetingen met verhalen die nazinderen.’

Stappen, eten, slapen met één doel

‘Drie maanden lang heb ik niets anders gedaan dan stappen, eten en slapen. Elke dag opnieuw. Ik had vooraf geen logies vastgelegd en moest dus telkens op zoek naar een plek om te overnachten. Soms kwam ik na een lange tocht ergens aan en bleek er geen plaats meer te zijn, dus dan moet je verder op zoek. Ik ben zelf niet zo veeleisend, maar had natuurlijk wel mijn ezel bij. Vaak kwam een uitbater of dorpeling dan uit zichzelf wat stro brengen voor mijn compagnon.’ 

Drie maanden lang heb ik niets anders gedaan dan stappen, eten en slapen. Elke dag opnieuw.

Zo’n gezapige tocht lijkt misschien aantrekkelijk, maar 2.400 km stappen is niet niks. Toch heeft Jenny slechts heel af en toe een rustdag ingelast. ‘Dat was niet voor mezelf, maar omdat ik zag dat de ezel het nodig had. Natuurlijk is het voor mij soms ook lastig geweest, maar ik had voortdurend de drang om door te gaan en niet op te geven. Ik ben nochtans geen avonturier, maar mijn doel lag vast en ik wilde dat absoluut bereiken.

Als je zelf naar mensen toe stapt, krijg je ook veel hulp en antwoorden terug.

Je bent trouwens nooit alleen op de wereld. Als je zelf naar mensen toe stapt, krijg je ook veel hulp en antwoorden terug. Onderweg naar Compostela heb ik geleerd dat de dingen meestal op hun pootjes terechtkomen.’

Lees meer getuigenissen van Compostela-gangers in de tweede editie van ons magazine OH GOD!