Babs in Syrië: ‘Ik sta versteld van daadkracht Jacques Mourad’

Het was zoals altijd een warm weerzien. Het bisschopshuis in Homs is een open, gastvrije plek. Op het binnenplein staan christenen en moslims in een zacht lentezonnetje hun beurt af te wachten om zich te laten registeren bij Bureau Mar Elian. 90 procent van de Syriërs leeft onder de armoedegrens en moet rondkomen met niet veel meer dan 1 euro per dag.

Sinds een jaar kan iedereen die een hulpvraag heeft, aankloppen bij de sociale dienst van het aartsbisdom. Sommigen hebben nood aan dringende medische hulp, anderen hebben moeite om huisvesting te vinden of te betalen, velen hebben een klein financieel duwtje in de rug nodig voor een eenmalige aankoop of om verwarming te betalen, nog anderen willen hun kinderen laten studeren maar hebben er het geld niet voor.

Christen of moslim, iedereen is welkom.

Een jong team registreert nauwgezet alle aanvragen.

Hoe lang nog?

De noodkreet van het Syrische volk blijft overdonderend. In deze paastijd denk ik aan die woorden van Jezus aan het kruis en hoe ze bij hen weerklinken: God, waarom hebt Gij ons verlaten? In Syrië zelf maar ook in de vele uitgestrekte vluchtelingenkampen in Libanon, Jordanië en Turkije blijven Syriërs wanhopig verlangen naar en smeken om een menswaardig leven. Voedsel en onderdak zijn daarvoor niet voldoende, als mens hebben we het nodig om een betekenisvol leven te kunnen leiden. Hoelang zal deze crisis nog duren?, vraagt bisschop Jacques zich af.

Wacht het Syrische volk eenzelfde lot als de Palestijnen die sinds 1948 in vluchtelingenkampen wonen in Syrië en Libanon?

Hoe hij er agendagewijs in slaagt, weet ik niet, maar als hij aanwezig is, vindt bisschop Jacques altijd wel een moment om me even te ontmoeten. Langskomen zonder een maaltijd te delen, strookt niet met de Syrische gastvrijheid, dus keer ik de volgende dag terug naar het aartsbisdom. In het kleine salon voor zijn bureau drukt hij zijn bezorgdheid uit over de situatie in Gaza. ‘Er zal nooit vrede zijn in het Heilig Land als er geen vrede is in de hele regio.’

Eén land apart steunen of helpen heeft op lange termijn geen zin. Landen als Syrië, Irak, Palestina en Israël zijn ten diepste met elkaar verbonden op historisch én economisch vlak. Er moet een oplossing komen voor de hele regio.

Tekst gaat verder onder de foto.

In het gebied dat hem als aartsbisschop werd toevertrouwd, probeert hij intussen te doen wat in zijn macht ligt. Dat zoveel vaak jonge christelijke Syriërs het land verlaten, komt niet alleen omdat de veiligheid niet verzekerd is, stelde hij vast, maar ook omdat ze geen betekenis vinden voor hun leven. Ze zoeken naar een evangelische grond voor hun aanwezigheid hier, een dieperliggende betekenis ten dienste van het Evangelie, ten dienste van de kerk. Maar juist voor de christenen in Syrië ziet aartsbisschop Jacques een duidelijke rol weggelegd: ze zijn de ideale bemiddelaars voor verzoening en heling in het naoorlogse Syrië. Dat is hun roeping.

De eerste stappen op dit uitdagende pad worden intussen gezet.

Met een vijftal jonge Syriërs die aan de universiteit Saint Joseph van de jezuïeten in Beiroet studeerden, werkt hij aan een project gericht op dialoog en verzoening.

In heel Homs – en later ook op andere plaatsen – gaan ze interconfessionele dialooggroepen oprichten om met elkaar in de diepte in gesprek te gaan en stappen te zetten richting heling en verzoening.

Specifiek in Homs waren er tijdens de oorlog heel concrete spanningen tussen de verschillende geloofsgemeenschappen. Het onderlinge vertrouwen is door het langdurige geweld geschonden. Door openlijk met elkaar in gesprek te gaan en aandachtig te luisteren naar het lijden van elkeen, hopen ze de wonden van het verleden te helen en gaandeweg het pad van verzoening te bewandelen.

Onvermoeibaar

En zo werkt aartsbisschop Jacques Mourad onvermoeibaar verder aan een betere toekomst voor zijn land. Sinds ruim een jaar heeft hij nu zijn intrek genomen in het aartsbisdom en telkens sta ik versteld van de daadkracht en de verantwoordelijkheidszin waarmee hij zijn taak opneemt. Ook gevoelige of delicate kwesties lijken hem niet af te schrikken.

Enkele dagen later zie ik Jacques diep in gedachten verzonken bij de ingang van woestijnklooster Deir Mar Moussa zitten. Van alle trappen die leiden naar het bergklooster moet hij even bekomen vooraleer hij het kerkje binnengaat voor het gebed. Ik had hem bijna niet herkend. Maar als ik zijn brede glimlach zie, lijkt hij weer de woestijnmonnik van weleer die in al zijn eenvoud en vreugde het hart van elkeen verlicht!

• Lees meer over het aangrijpende levensverhaal van Jacques Mourad in het onlangs verschenen boek Een gegijzelde monnik. De vredesstrijd van een gevangene van de jihadisten, Halewijn, 2024.
• Wilt u het werk van Mgr. Jacques Mourad in Syrië steunen? Neem dan contact op met Vrienden van Mar Moussa (e-mail).