Commentaar bijbellezing 21/7: ‘Het pedagogisch model van Jezus' - Erik Galle

Evangelie: Marcus 6, 30-34 - ‘Hij voelde medelijden met hen, want zij waren als schapen zonder herder’

In die tijd voegden de apostelen zich bij Jezus en brachten Hem verslag uit over alles wat zij gedaan en onderwezen hadden. Daarop sprak Hij tot hen: ‘Komt nu eens zelf mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en rust daar wat uit.’ Want wegens de talrijke gaande en komende mensen hadden zij zelfs geen tijd om te eten. Zij vertrokken dus in de boot naar een eenzame plaats om alleen te zijn. Maar velen zagen hen gaan en begrepen waar Hij heenging; uit al de steden kwamen mensen te voet daarheen en ze waren er nog eerder dan zij. Toen Jezus aan land ging, zag Hij dan ook een grote menigte. Hij voelde medelijden met hen, want zij waren als schapen zonder herder; en Hij begon hen uitvoerig te onderrichten.

Commentaar Erik Galle: ‘Het pedagogisch model van Jezus'

Het heeft er alles van dat we de apostelen meemaken op een moment dat ze terugkeren van een stageperiode. Ze brengen verslag uit aan Jezus over alles wat ze gedaan hebben en hebben onderwezen. Wat doet Jezus als hun mentor? Hij organiseert geen evaluatiemoment om bepaalde zaken aan te reiken waarin ze best nog wat mogen groeien. Hij geeft hen geen score, ze krijgen geen rapport. Jezus gaat duidelijk een stap verder dan dat. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om hen iets fundamenteels bij te brengen dat ze nooit mogen vergeten. Hij nodigt hen uit naar een eenzame plaats om alleen te zijn en uit te rusten. Van praktijkgericht onderricht gesproken. Jezus leert zijn apostelen dat inzet prima is, maar alleen vruchtbaar blijft als er ook momenten zijn van inkeer.Een eenzame plaats versta ik als een stille plek. Eenzaam zijn ze er niet, ze zijn samen. Het is een groepsmoment, maar je voelt dat het ook een moment is van verstilling, van naar binnen keren, bij de bron gaan zitten om te beseffen waarom een mens doet wat hij doet.

Ze vertrekken in een boot naar een plaats om alleen te zijn. Wie niet thuis is in het pedagogisch model dat Jezus aanreikt, zou het gevoel kunnen hebben dat Jezus en zijn apostelen het op een lopen zetten, dat ze gerust gelaten willen worden, dat er te veel komende en gaande mensen zijn. Maar wie dit zo ziet, begrijpt er eerlijk gezegd niet veel van. Gebed en inkeer zijn, als ze op een goede manier beleefd worden, nooit een vlucht. Zie het eerder als een tankbeurt, waar je energie opdoet om weer verder te kunnen. Inzet en inkeer kan je vergelijken met twee helften van een wiel. Wil je verder kunnen rijden, dan heb je beide nodig. Anders lukt het niet.In het verhaal haalt de realiteit de bedoeling van Jezus in. De eenzame plaats waar ze naartoe trekken is een trekpleister geworden voor velen. Jezus ziet dat. En wat doet onze stagemeester? Hij begint zelf onderricht te geven. Dit vanuit een geraakt zijn in zijn hart. Hij leert zijn  apostelen dat de nood van mensen voorop staat. Een les waar ook wij nog een hele tijd zoet mee zijn.

Erik Galle is priester en auteur.