Help, ik mis je en het vreet mijn ziel op
Eerste Hulp Bij Liefde gaat op zoek naar inzichten en praktische tips bij concrete relatie- en opvoedingsproblemen. Stel je vraag en wij stellen ze aan een expert.
Beste Lieve,
Het is intussen 5 jaar geleden dat onze dochter omkwam in een verkeersongeluk. Ik mis haar nog elke dag en spreek vaak tegen haar foto op de schouw. Mijn zoon zegt dat ik bitter ben geworden en dat ik moet leren loslaten. Maar ik kan het nog altijd niet verkroppen dat ze moest gaan. Als ik denk aan de bestuurder die haar aanreed… Ergens wil ik wel vergeven, maar het lukt me niet. Hoe kan ik ooit nog rust vinden?
Vero
Bedankt voor je vraag, Vero. Ik leg ze graag voor aan Joris Dewispelaere, docent en onderzoeker aan ODISEE en psycholoog-psychotherapeut.
Joris Dewispelaere • Het sterven van een kind is een wonde die nooit helemaal heelt. Hoe kun je dat verwerken? Ik zou enkele suggesties willen doen, psychologisch en religieus.
In de psychologie stelden we vroeger dat een rouwproces na 2 jaar pathologisch wordt. Gelukkig zijn we daarvan afgestapt.
Op verdriet verwerken staat geen tijd!
Belangrijk is om je verdriet (en kwaadheid) te delen, bijvoorbeeld met familie, vrienden, lotgenoten, maar ook een pastor of religieuze gemeenschap als je daar verbinding mee hebt. Zij kunnen je helpen toegang te krijgen tot mooie herinneringen, die je helpen te komen tot een zekere dankbaarheid om wat geweest is. Ze geven inzicht in het te korte leven van je dochter, dat misschien wel heel intens geleefd is en in die zin ook beschouwd kan worden als heel.
Als methode kan ik Vero aanraden een brief te schrijven aan haar overleden dochter. Die kun je bij het graf of de urne leggen. Geef het rouwen een vaste plaats in de dag. Daardoor kun je komen tot een positieve beleving van de rouw en begrens je ook de pijn.
Als psychotherapeut vind ik het heel belangrijk om de zaken ook te bekijken vanuit het al dan niet religieuze zingevingskader van cliënten. Misschien is de geloofsschat van Vero een beetje ondergesneeuwd, maar kan ze er toch inspiratie in vinden die haar sterker maakt.
Wat als de dood nu eens niet het einde was?
Durf leven met het idee dat iemand die gestorven is, er nog wel is. Koester de aanwezigheid van de overledene, maar zonder hem of haar te willen vasthouden, te bezitten. De verrezen Christus zei aan Maria: Houd me niet vast. Als je op die manier - niet zelfgericht - openstaat voor de nabijheid van de ander, gebeurt er iets.
Christenen zou ik durven aanraden om te mediteren met de 7 Ik-ben-woorden van Christus in het Johannesevangelie. Ik ben de Deur, zegt hij onder meer. Wie niet door deze deur naar binnen gaat, is een rover.
Dit betekent: neem de gezindheid van Jezus aan om de vrede te vinden waar je zo naar op zoek bent.
Vero zegt dat ze zou willen vergeven. Dat is niet makkelijk, maar het zoeken in die richting is wel fundamenteel. Ik zou haar durven confronteren met de uitspraak dat de aanrijder misschien niet alle schuld moet dragen voor zijn of haar fout. Zelfs al was de bestuurder alcoholverslaafd, dan nog is voor die verslaving de verantwoordelijkheid verdeeld.
Voor wie de wereld opdeelt in goeden en slechten, is vergeven onmogelijk.
Maar als je de gedeelde verantwoordelijkheid ziet, kunnen we elkaar geleidelijk herkennen als broers en zussen, als lotgenoten.
Tips
- Je verdriet en woede mogen er zijn, ook 5 jaar na de feiten. Haal mooie herinneringen op aan het leven van je dochter. Kies een vast moment in de dag om je rouw te beleven.
- (Her)ontdek of verdiep je in je eigen zingevingskader. Durf te leven met het idee dat de overledene er nog is, maar op een andere manier. Probeer de nabijheid van je dochter te ervaren zonder beslag op haar te leggen.
- Belaad de aanrijder niet met alle schuld. Ergens weet je wel dat de schuldvraag veel complexer is. Dit zal je helpen om in de richting van vergeving te groeien.
Joris Dewispelaere
Ontdek het boek AndersNabij met verhalen van ouders die hun kind verloren en samengesteld door psychologe An Hooghe.
Heb jij een vraag voor een van onze experts? Of wil je reageren op de vraag van Vero of het antwoord van Joris? Alle reacties zijn welkom hieronder of via mail (lieve.wouters@kerknet.be).
