‘Liturgie brengt mensen samen’

Als het van Birger Dassonneville afhangt, brengt de liturgie mensen samen. Hij ziet daarin groeikansen voor de parochies

Priester worden is tegenwoordig allerminst een vanzelfsprekende keuze, maar voor Birger Dassonneville (27) stond het in de sterren geschreven.
– Straks wordt u tot priester gewijd. Wordt dat de mooiste dag van uw leven?
Ongetwijfeld. In mijn leven waren er al heel wat mooie dagen en er zullen er nog komen, maar hiernaar kijk ik al zolang uit. Al sinds mijn zevende wist ik dat ik priester wilde worden.
– Dat is een wel een uitzonderlijk vroege roeping, lijkt me.
Op die leeftijd ervoer ik dat nog niet als een roeping, maar het hield me wel degelijk bezig. Dat komt vooral door de toenmalige pastoor van Heule. Met mijn zus, die misdienaar was, en mijn moeder, gingen we zo goed als wekelijks naar de eucharistieviering. Ik herinner me dat ik danig onder de indruk was van de liturgie en ik beschouwde het als een hele eer dat de priester daarin mocht voorgaan. Hij liet echter een nog grotere indruk na door zijn omgang met de parochianen. Hij bracht veel bezoeken en organiseerde ontelbare ontmoetingen in de parochie. Die waren altijd feestelijk. Dat alles sprak me als kind aan. Het verlangen om het mystieke een meer nadrukkelijke plaats te geven in mijn leven werd almaar groter en daarom deed ik op mijn achttiende de stap naar het seminarie.
– Na uw priesterwijding blijft u actief in Roeselare. Wat zult u er precies doen?
Mijn dagen zullen goed gevuld zijn. Ik word meewerkend priester in de parochie in Roeselare. Tijdens die opdracht hoop ik veel vieringen te mogen celebreren, vaak te mogen dopen en veel huwelijken te voltrekken. Ik wil ook voortzetten wat ik nu doe in de jongerenpastoraal. Daarnaast is er mijn lesopdracht die ik zal behouden. Bovendien werd me gevraagd bijkomende studies liturgie aan te vatten in Parijs, wat me ook meerdere dagen per week zal bezighouden.
– Kwam liturgie dan onvoldoende aan bod in het seminarie?
Toch niet, maar in het lessenpakket blijft het het zwakke broertje. Liturgie is een grote uitdaging en volgens mij kwam daarom de vraag om me erin te verdiepen. Dat blijkt uit het jongste jaarrapport van de Kerk. De groep kerkgangers krimpt en veroudert, daarom is het belangrijk dat we aandacht besteden aan kwalitatieve liturgie. Liturgie brengt de mensen samen.
– Liturgie en voor de klas staan, gaat dat hand in hand?
Momenteel geef ik godsdienst [node:field_streamers:0] in het eerste, tweede en derde jaar in een beroepsschool in Roeselare. Mijn leerlingen liggen niet wakker van schoolse rapporten, ze stellen vragen vanuit oprechte belangstelling, zonder enige remming. Over mijn geloof en de celibaatsplicht bijvoorbeeld. Dat zijn niet per se vragen die verband houden met de les, maar het zijn wel degelijk geloofsvragen. Dat is verrijkend voor me, want ze doen me sommige dingen in vraag stellen. Wanneer ik preek of nadenk over geloofsoverdracht, sta ik nu vaker stil bij de vragen waarmee mensen zitten. Ze vatten het geloof vaak letterlijk op. Wanneer ik mijn homilie schrijf, houd ik nu veel meer dan vroeger mijn leerlingen in het achterhoofd. Onlangs lazen ze een Bijbeltekst, waarna ik vroeg de moeilijke woorden aan te duiden. Ik verwachtte me aan woorden als ‘farizeeër’, maar ze vroegen me ook wat ‘opveren’ betekent. Toen stelde ik me de vraag wat ze eigenlijk zouden meekrijgen van zo’n tekst indien ze hem zonder verduidelijkingen zouden lezen.
– Leidden zulke confrontaties ertoe dat u zelf ging twijfelen aan bepaalde geloofspunten?
Mijn geloof wordt al eens op de proef gesteld, door de ziekte van mijn moeder en het overlijden van mijn vader bijvoorbeeld. De vragen die ik me toen stelde, hebben mijn geloof uiteindelijk versterkt. Als ik zie hoeveel hulp mijn moeder krijgt en hoeveel steun er is voor de familie, dan is dat voor mij het bewijs dat God wel degelijk met ons bezig is en dat ik niet hoef te twijfelen. Twijfels waren er echter onmiskenbaar, zoals omtrent het priesterschap en de celibaatsplicht.
– Uw leerlingen stelden u de vraag al, hoe gaat u om met de celibaatsplicht?
Dat was van meet af aan een keuze, geen opgelegd gegeven dat ik maar moest aanvaarden. Ik zie er ook almaar meer de meerwaarde van in. Als kind viel me al de beschikbaarheid van onze pastoor in Heule op en dat vind ik een wezenlijk onderdeel van het priesterschap. Ik wil er altijd zijn voor mijn parochianen. Wie het priesterschap zou combineren met een gezin, plaatst zijn gezin uiteraard op de eerste plaats, een begrijpelijke prioriteit. In mijn priesterschap kies ik voor beschikbaarheid voor velen. Bovendien is celibatair leven niet zo uitzonderlijk, alleen is het niet voor iedereen een keuze. Ik benadruk bij mijn leerlingen steeds dat ik niet kies voor eenzaamheid, integendeel.

Birger Dassonneville wordt op 5 januari 2020 om 14.30 uur in de Sint-Michielskerk in Roeselare tot priester gewijd.