Dat moment waarop ik besefte: de baby behoort ons niet toe

Mijn kinderwens was al lang heel groot. Ik kan zo genieten van kinderen om me heen, hun spontaneïteit, hun onbezorgde karakter, puurheid en kwetsbaarheid. Maar ik had nooit gedacht dat alleen al de verwachting van dit kindje zoveel met me zou doen.

Eerst durfde ik niet te geloven dat het waar was. Is dit echt mogelijk? Mag ik het geloven?

Deze gebeurtenis ging mijn denken en bevattingsvermogen te boven. Natuurlijk ging het gepaard met een immense vreugde en gevoel van hoop. Plots kreeg alles meer betekenis, en zag ik alles in een ander licht. Het licht van de hoop, van het leven dat groeit…

Een geschenk dat ons niet toebehoort

Maar soms greep de angst me naar de keel: wat als het nu misliep? Stel dat ik iets verkeerd deed en dit leven in gevaar bracht? Dat zou ik niet overleven.

De grote verantwoordelijkheid voor iets dat mij oversteeg, maakte me angstig.

Tijdens een viering werd het me even te veel. Ik liet mijn tranen de vrije loop. En meteen voelde ik me ook enorm getroost. God leek me liefdevol wakker te schudden. Laat mij maar. Dat was het moment waarop ik besefte: dit kind wordt ons gegeven, maar het behoort ons niet toe. Het wordt aan onze zorgen toevertrouwd, maar is wezenlijk niet van ons.

Dat besef maakte mij heel nederig. Het geschenk en het mysterie van het leven werd er nog groter door. Tegelijk gaf het me diepe rust en bevrijding van mijn angst.

‘Uw wil geschiede’, werd mijn gebed.

‘Ik vertrouw ons kindje en onze zorgen aan Jou toe, en geloof dat Jij ons zal helpen om dit te dragen en tot een goed einde te brengen, wat er ook gebeurt.’ Stilletjes dacht ik bij mezelf: ook als het misloopt.

Ware liefde is niet dwingend

In onze samenleving wordt een zwangerschap sterk gemedicaliseerd en opgevolgd. Voortdurend word je voor keuzes geplaatst of je bepaalde testen, vaccinaties, ingrepen wil laten doen. Alsof het daar allemaal van af hangt.

We lijken er een wedstrijd van maken om elkaar te bewijzen dat we het leven zelf in handen hebben.

Hoe graag we het ook zouden willen: dat hebben we niet. En ik kan nu zeggen dat ik dat niet erg vind. Integendeel, ik ben dankbaar dat God dat bewustzijn in mijn hart heeft gelegd. Het schiep ruimte in mij. Een ruimte waarin de ware liefde voor ons kindje kan groeien.

Ware liefde is niet dwingend, maar bevrijdend. Mijn opdracht als mama is leren loslaten. Het is ons kind allereerst graag zien zoals hij of zij is en vanuit die liefde aanmoedigen te worden hoe God hem of haar bedoeld heeft. En zo geeft Hij ons niet alleen een kind, maar opent Hij ook in mij een weg naar het ware Leven, die mij echt vrij maakt.

Naar het voorbeeld van Maria

Dit inzicht doet mij meer dan ooit stilstaan bij de persoon van Maria. Ik heb altijd geworsteld met haar houding tegenover Jezus, haar nederigheid en terughoudendheid om in te grijpen toen Hij gevaar liep. Ik denk dat ik er nu iets van begin te begrijpen…