Samuel Goyvaerts: We zijn echt een knuffelgezin
In de reeks Vaders vertellen bekende en minder bekende mannen eerlijk en teder wat vader zijn voor hen betekent.
Moeders voelen en koesteren hun kind al vanaf het een pink groot is, vaders beseffen pas hoe laat het is als dat kindje goed en wel in hun armen ligt. Zo was het ook bij mij. Ik herinner me nog hoe ik op wolkjes liep na de geboorte van onze dochter, Naomi. De eerste ochtend na mijn vaderschapsverlof liep ik naar het werk. Het was winter en de zon kwam nog maar net op. Plotseling voelde ik me overstromen van geluk en ontroering. Zo diep als dat gaat…
Nu begrijp ik pas wat het betekent dat we God onze Vader mogen noemen. Vele jaren theologie konden me dit niet leren.
We zijn een echt knuffelgezin. Als ik thuiskom van het werk, lijkt het altijd alsof ik van een verre reis terugkom. Mijn schoot, armen of schouders moeten met iedereen eens worden uitgetest.
Maar het meest tedere moment is misschien wel ons avondgebed. Naomi (4) en Andreas (3) hebben dan al hun tanden gepoetst en kruipen in pyjama nog even bij me in de zetel. Eerst steken ze de kaarsjes aan - ieder 1, dus allebei tevreden. Dan lezen we een verhaal uit de kinderbijbel en blazen het kaarsje weer uit.
In bed vertellen ze nog even over hun dag. Naomi weet dat momentje almaar beter te rekken. Hoe was het bij jou?, vraagt ze dan nog. Het muziekje dat haar nog even gezelschap houdt, loopt meermaals af vooraleer ik de deur echt toe kan trekken.