‘Ik wil doen wat God verlangt’

Lisa De Baets (24), voortaan zuster Theresia, legde enkele maanden geleden haar tijdelijke geloften af bij de zusters van Liefde in Kortemark

De kinderen van het internaat in Kortemark mogen haar nog Lisa noemen, al heet Lisa De Baets sinds enkele maanden zuster Theresia. Op 26 november laatst legde de 24-jarige vrouw uit Eeklo haar tijdelijke geloften af bij de zusters van Liefde in Kortemark. Niet vanzelfsprekend voor iemand die van thuis uit niet vertrouwd is met het katholieke geloof en de Kerk. „Ik ben wel gedoopt en gevormd en deed ook mijn eerste communie,” zegt de jeugdige zuster, „maar daar bleef het bij. We gingen thuis zelden naar de mis en over het geloof werd niet gepraat. Pas op mijn veertiende, toen ik in Kortemark op internaat ging, zag ik voor het eerst iemand met een habijt. Dat maakte indruk op me.”
– Hoe belandde u in Kortemark?
Omdat ik in het eerste jaar middelbaar werd gepest, moest ik op mijn veertiende op zoek naar een andere school. Mijn moeder hoorde via een familielid over het internaat bij de zusters van Liefde in Kortemark. Tijdens een opendeurdag gingen we er een kijkje nemen. Het was even wennen, maar iets in het internaat trok me aan. Omdat de tijd drong en ik geen alternatief had, besloot ik het een kans te geven. Mijn zus verbleef al een tijdje elders op internaat en had daar positieve ervaringen mee. Dus waarom zou het niets voor mij zijn? Hoewel ik toen niet wist waaraan ik begon, noem ik het vandaag, een tiental jaar later, Gods voorzienigheid.
– Op welke manier leerde u het geloof kennen?
Dat ging stap voor stap. Eenmaal in Kortemark op school maakte ik via een vriendin kennis met de gebedsgroep De Bron. Die sprak me meteen aan. Ik nam ook diverse keren deel aan de meeleefdagen in het klooster en later ook aan de Wereldjongerendagen in Madrid. Zonder dat ik het echt besefte, groeide er in me het verlangen meer tijd door te brengen in het klooster.
In 2013 studeerde ik af als zorgkundige. Omdat ik mijn roeping de nodige tijd wilde geven, werkte ik eerst nog een jaar in een woon-zorgcentrum. Op 21 november 2014, het feest van Maria Opdracht, trad ik in. Pas enkele weken vóór ik die stap deed, durfde ik het mijn beste vriendin, met wie ik samen aan waterballet deed, te vertellen. Gelukkige reageerde ze positief. Ook mijn ouders steunden me. Ze waren erbij toen ik onlangs mijn tijdelijke geloften aflegde.
– Komt uw ervaring als zorgkundige ook in het klooster [node:field_streamers:0] van pas?
Samen met een medezuster draag ik zorg voor een achttal zevenjarigen van het internaat. ’s Ochtends help ik hen klaarmaken voor school. Ook op woensdagnamiddag vergezel ik de kinderen. Soms geef ik catechese. Zo vertelde ik op hun vraag al meermaals het oudtestamentische verhaal over Jozef. Voorts geef ik vooral liefde en geborgenheid aan de kinderen. Voorheen hielp ik met de verzorging van enkele medezusters, die helaas inmiddels overleden zijn. Mijn ervaring in het woon-zorgcentrum kwam daarbij goed van pas.
Sinds anderhalf jaar ben ik doopmeter van Noa, het kindje van mijn zus. Dat ervaar ik als een geschenk. Op die manier kan ik moeder en dochter ook wat meegeven van het geloof. Zo vraag ik mijn zus om Noa vóór het slapengaan in mijn naam een kruisje te geven. Het zijn kleine dingen, maar ze zijn zinvol. Sinds ik uiting aan mijn roeping gaf, voel ik ook bij mijn ouders een groeiende openheid voor het geloof. Mijn moeder gaat intussen geregeld naar de mis.
– Sinds enkele maanden heet u zuster Theresia. Koos u zelf die naam?
Ja, gelukkig wel. Ik kan me niet voorstellen een naam te krijgen die ik niet graag hoor. Theresia verwijst naar de Franse heilige Theresia van Lisieux (1873-1897), ook wel ‘de kleine Teresa’ genoemd, in tegenstelling tot Teresa van Avila. Ondanks haar kleinheid en kwetsbaarheid deed Theresia van Lisieux grootse dingen. Zo werd ze in 1997 als derde vrouw in de geschiedenis uitgeroepen tot kerklerares. Ze is ook patrones van missionarissen en het missiewerk. Sinds enkele maanden verdiep ik me in haar geschriften. Haar levensloop spreekt me aan. Theresia lag geregeld met zichzelf in de knoop. Het boeit me hoe ze daarmee omging. Ook mijn zelfvertrouwen kreeg een deuk toen ik op school werd gepest. Dat maakte me onzeker. Mede dankzij de gemeenschap in Kortemark leer ik weer in mezelf te geloven.
– Wat brengt de toekomst?
De komende drie jaar bereid ik me voor op het afleggen van de eeuwige geloften. Daarin word ik begeleid door de novicezuster. Geregeld krijg ik ook geestelijke begeleiding van een priester. Dat is belangrijk om te groeien in mijn roeping. Stilaan leer ik ook de gemeenschap beter kennen. Een diverse groep, maar allen gedreven door een zelfde verlangen. Ik ben dankbaar dat ik in Kortemark belandde. Hier wil ik doen wat God van me verlangt.

Meer op www.zustersvanliefde.be.