Wereldvluchtelingendag: geloof, hoop en liefde in de praktijk

In allerlei internationale media werd het verhaal van het Amerikaans-Italiaanse echtpaar Christopher en Regina Catrambone-Egle Liotta al vaker opgevoerd. De Catrambones investeerden eind 2013 hun hele hebben en houden in het Migrant Offshore Aid Station(MOAS), waarmee ze de twee daaropvolgende jaren tienduizenden vluchtelingen op de Middellandse Zee van een gewisse dood redden. Sinds 2016 zijn ze in de weer voor de Rohinya’s die het Aziatische Myanmar moesten ontvluchten. Ook daar is hun humanitaire trackrecord indrukwekkend.

Maar naast het feit dat een koppel internationale ondernemers humanitaire actoren werden en dat hun reddingsacties minutieus voorbereid en heel efficiënt zijn, wordt doorgaans niet stilgestaan bij de inspiratie van de Catrambones. Deze is door en door christelijk! Paus Franciscus riep ondernemers nog voor zijn bezoek aan Lampedusa in juli 2013 op niet langer onverschillig te blijven, zei Regina Catrambone eerder dit jaar bij Sant’Egidio in Antwerpen.

Je kunt niet bidden voor anderen en intussen onverschillig blijven voor hun leed. Regina Catrambone

De criminoloog Christopher Paul Catrambone is afkomstig uit de Amerikaanse staat Louisiana. Zijn carrière had er wellicht anders uitgezien, indien New Orleans in 2005 niet zo zwaar door orkaan Katrina geteisterd was. Na deze catastrofe vestigde hij zich in het Zuid-Italiaanse Calabrië - de geboortestreek van zijn echtgenote Regina Egle Liotta - en later op Malta, waar hij een groep bedrijven runde die zich specialiseerden in alles wat bij noodhulp komt kijken en in het verzekeren van humanitaire actoren in conflictzones.

Zomer 2013 was het bemiddelde koppel met hun tienerdochter Maria Luisa op vakantie met een groot zeiljacht op de Middellandse Zee, toen ze plots een lege winterjas op het water zagen drijven. Het was net een spook, herinner Regina Catrambone zich nog altijd. Ze vroegen aan de bemanning van hun zeiljacht wat dit wel kon betekenen. De kapitein keek ons somber aan en zei dat de winterjas wellicht toebehoorde aan iemand die niet langer leefde. Dat schudde ons wakker: wat is hier aan de hand?

Maar de echte trigger was toen in oktober 2016 meer dan 300 drenkelingen bij Lampedusa de dood vonden. Regina Catrambone

Wij hadden talent en knowhow om mensen te helpen die op landmijnen waren gestapt of die natuurrampen hadden ontvlucht. We zetten ons ook in voor humanitaire actoren die zelf in moeilijkheden raakten. Dat was een echte nichebusiness en we zijn er rijk van geworden, zegt Catrambone. Intussen zijn wij nog altijd business people, maar we investeren tijd en middelen nu in het redden van mensen die op de vlucht zijn. Het gaat om hetzelfde talent en dezelfde knowhow, maar we werken niet meer alleen voor onze eigen toekomst.

Nadat ze in 2015 en 2016 duizenden drenkelingen op de Middellandse Zee hadden gered, verlegden de Catrambones hun aandacht naar de Rohinya-vluchtelingen uit Myanmar. Ons werk op de Middellandse Zee was door anderen overgenomen en intussen was er een nieuwe groep vluchtelingen waar niemand naar omkeek. Christopher bekommert zich vooral om de logistieke aspecten van de operaties, terwijl Regina in Bangladesh verschillende vluchtelingenkampen heeft opgezet en verder begeleidt.

Mensen vragen ons telkens waarom? Blijkbaar staat inzet voor anderen zonder eraan te verdienen haaks op de tijdsgeest. Regina Catrambone

Wat is de drijfveer die de Catrambones telkens weer in actie doet schieten? Je kent toch de trilogie, antwoordt Regina resoluut. Geloof, hoop en liefde! Geloof in Gods plan en hoop dat het met deze wereld goed komt zijn niet veel waard als je zelf niet de handen uit de mouwen wil steken. Wie zijn toch die drenkelingen of vluchtelingen die wij helpen? Misschien zit er wel een toekomstige Einstein of Beethoven tussen. Hoop geven aan hun leven, da’s onze roeping.