Anne-Sophie (Down the Road), op handen gedragen in parochie

De reis naar Thailand ligt nog vers in het geheugen van de Lebbeekse Anne-Sophie (28). ‘Ik ben gelukkig’, zegt ze. En ze straalt.

Lieve Wouters

In mei 2022 vertrokken zes jongeren met het syndroom van Down op de reis van hun leven. Dieter Coppens en medebegeleidster Saar namen hen drie weken lang mee op trot door Thailand voor het vijfde seizoen van Down the Road (Eén)

Tekst gaat verder onder dit fragment uit de eerste aflevering.

In de eerste aflevering (afgelopen maandag) bezochten de deelnemers een boeddhistische tempel. Het raakte een gevoelige snaar bij Simon. De vredige sfeer die er hing vond hij Jezusachtig. Spontaan begon hij te bidden: Lieve Jezus, maak een einde aan de oorlog in de wereld en, aub, geef ons vrede.

Simon is niet de enige deelnemer die een sterke band heeft met Jezus. Anne-Sophie is al acht jaar een vaste waarde als misdienaar in de Mariaparochie in Lebbeke. We zochten haar en haar ouders Annemarie en Luc op voor een babbel.

Welk gevoel houd je over aan Down the Road?

Anne-Sophie • Ik word nog blij als ik eraan terugdenk. Ik wou meedoen om mijn grenzen te verleggen, en dat heb ik gedaan: door een waterval lopen, een olifant aaien, zonder mijn ouders op reis gaan. Ik heb ook vrienden gemaakt voor het leven. We blijven met elkaar verbonden via een WhatsApp-groepje.

Mama en papa maakten zich zorgen, maar dat was voor niets nodig.

Ik was helemaal klaar voor het avontuur.

Heeft de reis jou veranderd?

Anne-Sophie • Ik ben geen BV geworden, hé. Ik blijf Anne-Sophie.

Annemarie • Je bent wel gegroeid in zelfstandigheid, toch?

Anne-Sophie • Ah ja. Ik neem nu alleen de bus. Vroeger nam ik de belbus, maar die is één keer niet gekomen. Toen was ik in paniek. Nu weet ik wat te doen: ik bel gewoon naar mama. Ik heb een smartphone.

Luc • Je hebt ook geleerd om je flexibeler op te stellen.

Anne-Sophie • Normaal plan ik mijn activiteiten twee weken vooraf. Dat geeft me rust. Maar in Thailand kregen we altijd pas de dag zelf te horen wat we gingen doen. Ook neem ik op reis altijd een schriftje mee, een soort dagboek. Daar schrijf ik dan altijd ‘s avonds in wat ik heb meegemaakt. Maar in Thailand moest dat dan ‘s morgens. Ik heb me vaak moeten aanpassen, maar eigenlijk lukte dat vanzelf.

Ik heb ook geleerd om dingen los te laten, bijvoorbeeld dat ik gevallen ben toen we door die waterval gingen.

Ik was daardoor even van slag, maar uiteindelijk is dat maar een klein voorval. Toen ik mocht videobellen met mijn ouders besefte ik dat ik vooral blij was om daar te zijn. Nu nog, ik ben echt gelukkig!

Luc • Anne-Sophie neemt nu ook meer het woord, merk ik. Als we met familie samenzijn, begint ze spontaan te vertellen over haar reis en zo. Dat deed ze vroeger veel minder. Ik vind het ook fantastisch om te zien dat ze elkaar stimuleren om zich verder te ontwikkelen. In de eerste aflevering zagen we dat Bob goed Engels begrijpt. Nu wil Anne-Sophie ook Engels leren.

Anne-Sophie • Ik heb dat nodig als ik nog eens naar de Special Olympics ga.

Juist, ik hoorde dat je een medaille won in Griekenland?

Anne-Sophie • Klopt. Met wielrennen. Ik fiets elke dag 10 km op de hometrainer en we doen geregeld fietstochtjes. Het is een van mijn grootste hobby’s. Daarnaast doe ik dansen, jazz en ballet. Volgend jaar wil ik meedoen met de wereldspelen in Berlijn.

Annemarie • Het dagcentrum Blijdorp begeleidt haar daarin. Het is ook via die weg dat ze vrijwilligerswerk doet in een bibliotheek en een woonzorgcentrum. Ik had nooit durven dromen dat zoiets mogelijk was! Het centrum begeleidt haar super goed.

Ook in de parochie voelen we ons echt gedragen.

Toen de pastoor vroeg of Anne-Sophie misdienaar wilden worden, dachten we dat het te hoog gegrepen was. Maar hij stond erop: Anne-Sophie mocht meedoen. En ze voelt zich heel goed in het groepje.

De mis dienen, wat betekent dat voor jou?

Anne-Sophie • Kandelaars dragen, knielen, het belletje doen rinkelen. Ik vind dat leuke taken. Ik doe het voor God.

Annemarie • En de mensen in de kerk waarderen het, zeggen ze. Dat is ook niet onbelangrijk.

De pastoor vertelde vorige week op het einde van de mis over ‘Down the Road’ en vroeg een applaus voor Anne-Sophie. Dat was geweldig.

Anne-Sophie • Ja! Het is ook een heel leuk groepje. Joran is de coördinator. Hij organiseert ook leuke uitstappen. Zo gingen we eens naar Bellewaerde. Maar eerst bezochten we de basiliek van Dadizele. Iedereen mocht er een wens doen. Mijn wens was om Dieter Coppens eens in levende lijve te ontmoeten. Maar eigenlijk was dat toen al gebeurd, want we waren net terug van onze reis (lacht)!

Hoe bid jij?

Anne-Sophie • Tot God, tot Jezus, tot Maria. Dat maakt voor mij niet uit. (Denkt even na:)

Ik zie graag Maria.

Ze heeft een mooi beeld in de kerk, dat op processies rondgedragen wordt in de straten. Dan mag ik ook meelopen en draag ik de kandelaar.

Annemarie • Anne-Sophie is altijd graag meegegaan naar de kerk. Toen ze kleiner was, las ze ondertussen in de kinderbijbel. Het geloof is voor mij ook een belangrijke houvast. Ik haal veel uit vormingsmomenten, die me nog meer de betekenis doen inzien van ons bestaan, in al zijn vormen.

Wat hopen jullie dat een programma als 'Down the Road' teweegbrengt?

Luc • Ik hoop – en zie al – dat het programma niet alleen voor de deelnemers maar ook voor de maatschappij grensverleggend is. Je ziet dat mensen met Down meer kansen krijgen. Ze zijn tot zoveel in staat met de juiste begeleiding en het nodige vertrouwen!