Schermen in de kerk - Kolet Janssen [column]

Ook kerken gaan mee met hun tijd. En dus zie je in veel kerken grote schermen opduiken. Je kunt er de teksten van lezingen en liederen op projecteren. Maar nog veel meer: een sfeerbeeld, een portret van de overledene bij een uitvaartviering, een kunstafbeelding ter ondersteuning van de preek, een lijstje met mededelingen ...

Handig en praktisch. Beter leesbaar dan de kleine lettertjes in de liedboekjes. Beter verstaanbaar dan wat gezegd wordt in een micro die het soms laat afweten.

Bij ons in de kerk staan er ook schermen. Omdat het een erfgoedkerk is, mogen die niet opgehangen worden aan de pilaren. Ze staan dus op staanders op de grond. Maar zelfs de grootste staanders zijn niet hoog genoeg. Want als we rechtstaan, zijn die schermen voor wat kleinere mensen niet meer zichtbaar. Zelfs met meerdere schermen in de kerk blijven we tegen dat probleem aanlopen. En als de voorganger in zijn gewaad de armen spreidt tijdens een gebed, belemmert hij ons zicht nog extra.

Het is dus een dilemma. Altijd stonden we recht voor het slotgebed. Het voelt onwennig en oneerbiedig aan om nu opeens te blijven zitten. Maar alleen zittend kunnen we de tekst samen lezen en bidden.

Hier en daar is er iemand die toch rechtstaat. Maar de meeste mensen blijven zitten en bidden samen wat op de schermen staat. Alles went, op de duur. En God zal ons gebed ook omarmen als we voor zijn aanschijn zitten. Dat is gelukkig een blijvende zekerheid.