‘Ria is als een engel voor me’

Vrijwilligster van Samana maakt droom van chronische pijnpatiënte waar

Op de Dag van de Zorg, jaarlijkse op de derde zondag van maart, zetten tientallen instellingen in de zorg- en welzijnssector de deuren open voor het brede publiek. Zondag 18 maart zullen duizenden bezoekers weer kunnen kennismaken met de hedendaagse noden en ontwikkelingen in de zorg. Wat mensen voor elkaar doen en betekenen buiten voorzieningen is echter niet altijd zichtbaar, maar minstens even waardevol.
„Ook de pijn die sommigen te verdragen hebben, is vaak niet zichtbaar”, weet Ria Vanbier-vliet (63), vrijwilliger bij Samana, voorheen Ziekenzorg, in de Sint-Jansparochie in Oostende. Sinds twee jaar gaat de grootmoeder van twee kleinkinderen wekelijks op dinsdagnamiddag langs bij Inge Baert, die lijdt aan chronische rugpijn.
„Ik was twintig toen ik voor het eerst een hernia kreeg”, vertelt Inge Baert (46). „Ik werkte toen als verpleegster, een baan waarbij je veel dient te heffen en te tillen. Diverse operaties volgden. Aanvankelijk kon ik telkens de draad weer opnemen, maar de pijn werd almaar erger, zodat ik zo’n tien jaar geleden diende te stoppen met werken. Sindsdien ging ik erg achteruit en breng ik veel tijd door in bed. Gelukkig is er mijn echtgenoot Peter, met wie ik inmiddels twaalf jaar gehuwd ben, en natuurlijk ook Ria die wekelijks op dinsdagnamiddag langskomt om samen te handwerken.”
„Aanvankelijk beperkte mijn engagement bij Samana zich tot het helpen bij onze maandelijkse namiddag met koffie en taart”, vertelt Ria Vanbiervliet. „Tot Lucky Everaert, onze voorzitter, me vertelde dat Inge op zoek was naar iemand om haar te helpen bij haar patchwork. Normaal gezien ga ik niet graag op huisbezoek. Ik ben geen grote prater en zeker wanneer er weinig of geen aanknopingspunten zijn, ben ik vlug uitgepraat. Dat was anders bij Inge. Van bij het eerste contact klikte het [node:field_streamers:0] tussen ons. We houden beiden van handwerk en samen creatief bezig zijn, is leuker dan in je eentje. Wat niet wil zeggen dat we altijd met hetzelfde bezig zijn. Meestal werken we in stilte, ieder aan onze eigen creatie. Wanneer Inge evenwel nood heeft aan een babbel, vindt ze bij mij een luisterend oor. Soms lachen we ook samen.”
„Net doordat Ria geen verwachtingen koestert, kan ik bij haar mezelf zijn”, zegt Inge Baert. „Ik ben bijna van iedereen afhankelijk en daardoor schaam ik me vaak. Bij Ria is dat anders. Ze is ook altijd trouw op post. Zelfs wanneer ik in het ziekenhuis lig of in een revalidatiecentrum verblijf, komt ze langs. Voor mij is Ria zo veel meer dan een vrijwilligster van Samana. Ze is inmiddels mijn beste vriendin. Wanneer Ria er is, ben ik minder bezig met mijn pijn en ziekte en dat maakt het dragelijker. Vorig jaar trokken we samen, met behulp van aangepast vervoer, naar de handwerkbeurs in Gent. Na afloop was ik erg moe, maar het was een prachtige dag. Ik ben Ria zo dankbaar voor wat ze voor me doet. Ik weet intussen zeker dat engelen bestaan.
„Inge betekende ook al veel voor mij”, zegt Ria Vanbiervliet. „Door haar leerde ik dat pijn niet altijd zichtbaar is en dat je iemand nooit op zijn of haar uiterlijke mag beoordelen. En ook dat iedereen in staat is iets van zichzelf te creëren, hoe klein ook. Wanneer je dat samen met iemand anders kunt doen, krijgt het nog meer zin. Het voordeel aan handwerk is dat het nooit af is. Op het internet ontdek ik telkens nieuwe patronen.”
„Ook ik heb nog heel wat ideeën en plannen”, besluit Inge Baert. „Helaas heb ik niet altijd het geduld om lang aan een iets bezig te zijn. Door de pijn ben ik vaak ongedurig, maar wanneer Ria langskomt, ben ik doorgaans rustiger. Bij haar hoef ik niet te presteren. Ze neemt me zoals ik ben en dat is goud waard.”