‘Bij Hem voel ik me geborgen’
Op paasdag begint een nieuwe fase in het leven van Ella Gasimova uit Hasselt
In de paasnacht ontvangen vijf volwassen vrouwen en mannen uit het bisdom Hasselt de drie initiatiesacramenten. In hun eigen parochie worden ze gedoopt, gevormd en nemen ze voor het eerst deel aan de eucharistie. Voor hen een bewuste keuze om voort te groeien in geloof.
„Het geloof was er al op jonge leeftijd, maar erover praten was verboden in mijn land”, zegt Ella Gasimova uit Oezbekistan die al achttien jaar in België woont. De 59-jarige vrouw met Koreaanse wortels kwam eind jaren 1990 als politiek vluchteling aan in Antwerpen. Zeven jaar geleden leerde ze haar man kennen en verhuisde ze naar Hasselt. „Vanaf Pasen zal ik anders in het leven staan”, zegt ze.
Ella Gasimova groeide op in de voormalige Sovjet-Unie in een atheïstisch gezin van zes. Over religie praten was taboe, ook omdat het onwettig was. „Stiekem sprak ik er toch over met mijn zussen, want het intrigeerde ons. We wisten wel dat het bestond.”
Gasimova had een goede baan als docente aan een muziekschool, maar door de economische en politieke spanningen in haar land zag ze niet langer een stabiele toekomst voor zich. Samen met haar zoon, toen zeventien, vluchtte ze naar België. Ze leerden onze taal en bouwden hier een nieuwe toekomst uit.
„Mijn diploma van de muziekschool werd in België niet erkend. Daarom ging ik opnieuw studeren. Ik behaalde uiteindelijk twee diploma’s, polyvalent verzorgende en maatschappelijk werk, en kon aan de slag in een sociale instelling. Maar ik was vooral blij dat ik zo veel kerken zag in Antwerpen”, lacht ze. „Ik was er vaak, gewoon om even tot rust te komen, maar ook om te bidden. Ik wilde graag God leren kennen. Wie is Hij toch over Wie we niet mochten praten? Ik kende slechts één gebed, het Onzevader, en voelde dat ik gehoord werd. Elke ochtend [node:field_streamers:0] en avond sprak ik met Hem en vertelde over mijn gevoelens, mijn problemen en verlangens. Ik had niemand anders en legde alles in zijn handen. Ik zag echt zwarte sneeuw, beleefde ontzettend moeilijke tijden, maar God hielp me en dat voelde ik.”
In 2011 leerde Ella Gasimova de liefde van haar leven kennen en volgde hem naar Hasselt. Diep vanbinnen miste ze echter iets. „Op mijn werk werd ik vaak geconfronteerd met de dood. Ik kwam in kerken voor afscheidsvieringen, maar was dat voor mij legitiem? Ik kende niets van rituelen, symbolen en sacramenten. Toegegeven, ik schaamde me ervoor. Toen besliste ik toe te treden tot de katholieke Kerk. Ik sprak met mijn man over die gevoelens en verlangens. Hij vertelde me dat hij gedoopt was en zijn eerste communie en vormsel had gedaan. Dat klonk me als muziek in de oren. Die weg wilde ik ook bewandelen, maar hoe moest ik eraan beginnen?”
„Twee jaar geleden stapte ik naar de Hasseltse deken Ali Cornelissis”, vervolgt ze. „We hadden deugddoende en rijke gesprekken en beslisten om samen met enkele begeleiders op pad te gaan. Er ging een wereld voor me open. Die geloofsgesprekken betekenen nog altijd veel voor me. Ik ben ook blij met de steun van mijn man. Hij hield me geregeld een spiegel voor en vroeg of het verlangen om christen te worden nog altijd groot genoeg was. Ik moest met volle overtuiging die keuze maken. En ja, die is er. Ik kijk ernaar uit om in de paasnacht gedoopt te worden. Mijn zoon is blij voor me en mijn zussen lieten via Skype weten hoe trots ze zijn. Zij wonen in Kazachstan en vinden hun geluk in de evangelische Kerk. Als persoon blijf ik wie ik ben, maar tijdens de eucharistieviering zal ik voortaan alles intenser beleven. Ik voel me veilig en geborgen bij God. In de katholieke geloofsgemeenschap zal ik me beslist thuis voelen.”
