‘Op weg gezet ondanks mezelf’

Coördinator van de Sint-Michielsbeweging Tine De Leeuw is een gedreven moeder en kerkvrouw. Anoniem christen zijn staat niet in haar woordenboek

Als moeder van drie kinderen in de lagereschoolleeftijd en coördinator van de Sint-Michielsbeweging heeft Tine De Leeuw (41) uit Aalbeke bij Kortrijk ruimschoots de handen vol. „Ik kan met elke van beide bezigheden meer dan een voltijds uurrooster vullen”, vertelde ze afgelopen maand in Oostende, tijdens een getuigenis in de reeks Geloven gaat verder. „‘Je choisis tout’, ik kies alles’, zei ook de Franse negentiende-eeuwse heilige Theresia van Lisieux als kind, toen ze uit divers speelgoed één stuk diende te kiezen. Zowel aan mijn huwelijk en gezin als aan God en de Kerk wil ik me volledig toewijden. Die combinatie is niet altijd makkelijk, maar ik kan en wil geen anonieme christen zijn.”
– Werd u gelovig opgevoed?
Als kind ging ik samen met mijn ouders en broer zondags naar de kerk. Ook als tiener bleef ik gaan, maar daar bleef het dan ook bij. Over geloof werd thuis eigenlijk niet gepraat. Als politiecommissaris was mijn vader doordrongen van het belang van rechtvaardigheid en legde hij een grote nuchterheid aan de dag. Mijn moeder werkte als huishoudregentes en had ons hele huishouden onder controle. Mijn ouders stonden beiden stevig met de voeten op de grond. Tegelijk droegen ze zorg voor hun naasten hoog in het vaandel. Pas in het vierde middelbaar werd ik voor het eerst echt gegrepen door de figuur van Jezus, tijdens de godsdienstlessen op school. Ook bezoeken aan de gemeenschap in het Franse Taizé tijdens mijn jeugdjaren maakten indruk en legden op een eenvoudige wijze mee het fundament voor mijn huidige geloofsleven.
– Wat betekent geloven voor u vandaag concreet?
In het voorwoord van het boek Jezus van Nazareth van de Duitse theoloog Gerhard Lohfink, dat we met enkele mensen van de Sint-Michielsbeweging aan het lezen zijn, staat een citaat van een zekere Matthias Claudius uit de achttiende eeuw: „Verlaat de wereld niet zonder op een of andere wijze openlijk getuigenis te hebben afgelegd van je liefde en eerbied voor de stichter van het christendom.” Daar gaat geloven voor mij over, niet over mezelf, maar over hoe we ons, via Jezus Christus, verhouden tot God en hoe we die relatie concreet zichtbaar en tastbaar maken in het dagelijkse leven. We slagen er niet in om wekelijks met het hele gezin in de kerk te zitten en alles onder controle te hebben als het ‘perfecte [node:field_streamers:0] gezin’. Daarin verschillen we niet van de meeste andere gezinnen. Jezus Christus wil niet dat we als prinsen zijn die met misprijzen neerkijken op anderen, maar dat we mannen en vrouwen van het volk zijn”, schrijft paus Franciscus terecht in De vreugde van het evangelie. En ook: „Laten we sine glossa leven, zonder commentaar.” Dat vind ik mooi. Geloven gaat er niet om je verheven te voelen of te gedragen, maar om het gewone leven, vreugde zowel als verdriet, te delen met anderen. Dat is getuigenis afleggen ten diepste. Zo ben ik bevriend met een vrouw uit de straat die geen band heeft met Kerk en geloof. Kort nadat ik haar aan het begin van de vasten had verteld over mijn actiepunt, stak er een zelfgemaakte vastenkalender in de brievenbus. Zoiets geeft me echte vreugde. Het is in onze relatie met de wereld dat we geroepen worden getuigenis af te leggen.
– Ervaart u ook uw taak in de Sint-Michielsbeweging als een roeping?
Ik voel me sterk verbonden met de vissers die door Jezus werden geroepen, eenvoudige mensen die door Hem geraakt werden en hun netten achterlieten. Niet uit plichtsbesef, maar in volle vrijheid. Al herken ik me ook sterk in de Bijbelse figuur Mozes die aan God vraagt iemand anders het volk te laten toespreken. Toch zendt God net hem op weg. Dat is ook mijn ervaring. Na het overlijden van priester en medeoprichter Noël Bonte wilde ik me inzetten om het voortbestaan van de beweging te verzekeren, maar dat mocht gerust ook in een andere functie zijn. Toch werd ik geroepen verantwoordelijkheid op te nemen. „De weg koos jou”, schreef Dag Hammarskjöld, gewezen Nobelprijswinnaar voor de Vrede en secretaris-generaal van de Verenigde Naties.
– Wat u doet, is niet volledig uw eigen verdienste?
Ik kreeg die taak toevertrouwd, ondanks mezelf. Ik besef dat het niet allemaal van mezelf afhangt en dat het uiteindelijk Gods werk is waaraan ik een steentje mag bijdragen. Christelijk leiderschap veronderstelt nederigheid. Ik herken me in wat de Duitse theoloog Dietrich Bonhoeffer daarover schrijft: „De gemeente heeft geen briljante persoonlijkheden nodig, maar trouwe dienstknechten.” Net als Gerard Lohfink heb ik een allergie aan VIP-christenen. De Blijde Boodschap is er voor iedereen en dat proberen we in de Sint-Michielsbeweging te realiseren in de begeleiding van zowel jongeren als mensen in nood.”

Op 19 april om 19.30 uur in Huize Astrid in Oostende (Gentstraat 3) kunt u de geloofsgetuigenis God zoeken. Leven rond een open ruimte bijwonen van Rebekka Willekes, priorin van de priorij Onze-Lieve-Vrouw van Klaarland. Meer info op www.gelovengaatverder.be.