Drie generaties onderweg

Pelgrimstocht met kinderen is verademing voor Hoeseltse familie

Deze zomer trekken zowat 35 pelgrims op gezinspelgrimstocht naar Eys-Wittem, in Nederlands-Limburg. „Dagen van rust, ontmoeting, wandelen en tussendoor even stilvallen voor zinvolle momenten. Zalig.” Katrien Verjans (44) uit Romershoven-Hoeselt droomt al even weg. Samen met haar kinderen Robbe (10) en Fien (6) Schreurs en haar moeder Ria Ketelslegers (70) stapt ze in juli opnieuw vijf dagen uit de dagelijkse routine om de innerlijke stilte op te zoeken. „Even onthaasten”, zegt ze.
De werkgroep Pelgrimspastoraal van het bisdom Hasselt organiseerde vorig jaar voor het eerst een gezinspelgrimstocht. De formule sloeg meteen aan. Dagelijks was er een tocht van zo’n tien kilometer en onderweg waren er inhoudelijke momenten, zowel op maat van de kinderen als van de volwassenen. ’s Avonds was er een kindvriendelijk gebedsmoment.
„Niks moet, alles is vrijblijvend”, weet Katrien Verjans. „Bovendien was alles tot in de puntjes georganiseerd: vervoer, picknick voor onderweg enzovoorts. Ik ben misschien niet zo gelovig als mama, maar wat er tijdens zo’n tocht gebeurt, vind ik toch bijzonder. Je hebt er fijne ontmoetingen met jonge gezinnen, je geniet samen van de omgeving en op inspirerende plekken val je even stil. Ik herinner me dat de bezinningsteksten me aanspraken en ook de kinderen luisterden geboeid mee. De stiltemomenten die daarop volgden waren intens.”
„Ik vond het ook leuk om in stilte te wandelen, en zelfs het zingen was fijn”, roept Robbe plotseling. „Ik vond het wel jammer dat de dagen zo snel voorbij waren, want ik leerde er nieuwe vrienden kennen.”
„Robbe fleurde helemaal op. Zo kende ik hem zelfs niet”, vervolgt zijn moeder. „We verbleven in een gerestaureerde boerderij met een speeltuin. Hij voelde [node:field_streamers:0] zich er helemaal thuis. Geen druk, geen spelletjes op de iPad. Hij stond ’s ochtends op en ging onmiddellijk buiten spelen met de andere kinderen. Ook Fien stapte al flink mee. Zij had toen nog een step bij zich, maar dit jaar laat ze die thuis.”
„Ik vond het leuk dat oma erbij was”, zegt Fien stilletjes. Oma is Ria Ketelslegers, sinds 2012 een vaste waarde bij de pelgrimstochten voor volwassenen. Zij verloor haar man Maurice en vond in de pelgrimstochten een manier van rouwverwerking. „Voor mij was dat overleven, maar wandelen in de natuur doet wonderen”, zegt ze. „Onderweg zijn met gelijkgestemden is een fantastische ervaring. We ontmoeten Iemand en mogen dat met elkaar delen zonder schroom. Wanneer ik thuiskom, heb ik zo veel kracht. Sommigen noemen het zelfs genade. Wat ik voel na elke tocht is onbeschrijfelijk. Mijn spirituele batterijen zijn telkens opgeladen. Ik vond het dan ook buitengewoon dat mijn dochter en kleinkinderen zich vorig jaar inschreven voor de gezinspelgrimstocht. Zo ervoeren ze zelf datgene wat mij zo gelukkig maakt. Ik ben blij dat we dit samen kunnen beleven.”
„Het is goed dat ze dit doet”, vult haar dochter aan. „Haar positiviteit straalt ze uit naar ons. Als mama gelukkig is, zijn wij dat ook. We begrijpen dat nu veel beter. Haar enthousiasme breidt zelfs uit, want deze zomer gaat ook de dertienjarige dochter van mijn zus mee.”
In 2013 leerde Ria Ketelslegers op de Franse Compestellaroute, tussen Le Puy en Conques, zelfs een nieuwe liefde kennen. Het geluk was echter van korte duur. Haar vriend Hans overleed twee jaar later aan de gevolgen van kanker. Deze zomer wil ze haar rouwperiode afsluiten en zal ze op hun ontmoetingsplek zijn as uitstrooien. „Dat is niet loslaten, maar nog dichterbij komen”, besluit ze.