‘Seminarietijd was mooiste periode’
Sonja Renaers gaat met pensioen na 43 jaar dienstbaarheid in het bisdom Hasselt
Deze week trekt Sonja Renaers (60) de deur van het Pastoraal Centrum Seminarie in Kiewit achter zich dicht. Een bijzondere pensionering, want met een anciënniteit van 43 jaar heeft ze de langste staat van dienst bij dat jonge bisdom met een lange geschiedenis. Al die tijd stond de Truiense in voor de huishoudelijke taken in het seminarie, eerst in Sint-Truiden, later in Kiewit.
„Ik kan geen boek schrijven over mijn belevenissen, maar een bijbel. Die is wat dikker”, zegt ze al lachend in haar dialect. Morgen, donderdag, neemt Sonja Renaers afscheid van haar werkplek, die ze steen voor steen heeft weten optrekken. „En waar ik achteraf het stof ging vegen”, vult ze meteen aan.
Sonja Renaers begon in 1975 in het grootseminarie in Sint-Truiden, waar ze dagelijks kookte voor een veertigtal seminaristen, docenten en minderbroeders. Toen het seminarie in 1983 verhuisde naar Kiewit, veranderde ook haar takenpakket en stond ze mee in voor de algemene huishouding. „Een mooie tijd”, zegt ze overtuigend. „Er verbleven in de jaren 1980 zo’n dertig studenten in het seminarie. Zij vonden bij mij een luisterend oor, maar ik bemoedigde hen ook. Vaak kwamen ze om raad vragen. Ja, ik wist soms meer dan de president en de professoren. Zij polsten me wel eens over iemand, maar wat dat betreft, had ook ik biechtgeheim.”
Sonja Renaers werkte ook voor de drie bisschoppen van Hasselt. „Weet je wat vreemd is? Patrick Hoogmartens ken ik sinds zijn studententijd in de jaren 1970. Toen hij tot bisschop werd gewijd, heb ik hem toch maar uit respect gevraagd hoe ik hem zou aanspreken, monseigneur of bisschop Patrick? Hij antwoordde: ‘Jij bent altijd ons Sonja geweest, blijf jij maar Patrick zeggen.’”
„De seminaristen waren ook deugnieten”, vervolgt ze. „Ze plaagden ons wel eens, verstopten de poetsmiddelen of haalden zomaar wat uit de koelkast. Vooral de zoetigheden moest ik telkens verstoppen. Ja, Patrick was een echte snoeper.”
In 2007 verhuisden de seminaristen naar Leuven. Een grote stilte bleef achter. Een jaar later namen de diocesane onderwijsdiensten de vrijgekomen ruimte in. Het Pastoraal Informatiecentrum – het PIC – en enkele diocesane diensten volgden. „Er kwamen fijne collega’s bij, maar het werd ook wat formeler. Ik sluit nu mijn actieve loopbaan af. Mijn man en ik gaan eindelijk ons huis renoveren. Zodra het stof om ons hoofd is verdwenen, willen we genieten van het leven. Ik zal de collega’s missen, maar koken en poetsen zal ik enkel nog thuis doen”, lacht Sonja Renaers. (td)
