In zijn bed ligt een kussentje met opschrift May the Force be with You (Moge de Kracht met jou zijn). Een herinnering aan de nu al legendarische filmmarathon die hij meemaakte met zijn beste vriend, uiteraard op 4 mei (May the Fourth). En 5 mei, het was een marathon, schreef ik al. Nachtje door. Kleine kinderen worden groot – maar ook weer niet te groot om te kunnen opgaan in een strijd tussen de sterren. Of om zelf hun bed op te maken.
Straks mag hij voor het eerst gaan stemmen, een verantwoordelijkheid die hij wel ernstig neemt, ook al weet hij nog altijd niet goed welke partij nu de beste keuze is. Die onzekerheid ligt niet zozeer aan zijn jeugdige leeftijd, vermoed ik. Ze is eigen aan al wie weet dat het leven niet zo simpel ineen zit als een stemtest kan laten uitschijnen.
Onherroepelijk duikt de vraag op in welke wereld hij zich straks als volwassene verder wil ontplooien. Die wereld dendert in een rotvaart naar gewelddadige confrontaties. In zijn jonge leven heeft onze zoon al gehoord van gruwelijk terrorisme, ook dicht bij huis. Hij heeft een pandemie meegemaakt waar toch niet weinig leeftijdgenoten mentaal aan onderdoor gegaan zijn. Hij is gewaarschuwd voor de ontwrichtende kracht van polarisering, spitsvondig en op vele fronten aangewakkerd door buitenlandse staten die de democratische samenleving en het Europese project willen torpederen. Zelfs een onschuldig liedjesfeest als Eurosong wordt verstoord door oorlog en manipulatie, de schone schijn wordt maar met moeite opgehouden voor het tv-kijkend publiek. Ondertussen staan we toe te kijken hoe in Gaza een volk geofferd wordt op het altaar van vergelding.
Zelfs een onschuldig liedjesfeest als Eurosong wordt verstoord door oorlog en manipulatie, de schone schijn wordt maar met moeite opgehouden voor het tv-kijkend publiek.
Wat een verschil met de wereld waarin ik zelf volwassen werd: het feest bij de val van de Berlijnse Muur, de bevrijding van Nelson Mandela op het einde van het apartheidsregime in Zuid-Afrika. En toch zie ik ook in hem een jonge mens die zijn talenten aan het ontdekken is en ze zal inzetten om in zijn eigen omgeving een verschil te maken. Daar moet het uiteindelijk altijd weer beginnen.
Op het nachttafeltje is een lege soepbeker achtergebleven. Met een zucht van ‘wanneer gaat hij het eens leren?’ draag ik hem maar zelf naar beneden. Plotseling valt mijn oog op – alweer – een Star Wars opschrift: ‘Ik vind je gebrek aan geloof verontrustend.’ Een subtiele boodschap van zoonlief?
