Kersvers diaken Hylco Meirlaen hoopvol over toekomst van de Kerk

Afkomstig uit Ninove omschrijft Hylco Meirlaen zichzelf spontaan als ‘een trotse Ninovieter’. ‘Als kind heb ik er echt graag gewoond. Pas later verhuisde ik met mijn ouders, broer en zus naar de deelgemeente Okegem. Mijn middelbaar onderwijs liep ik aan de Heilige Harten in Ninove waar ik de richting Handel, onderneming en marketing volgde. Nadien waagde ik me aan Accountancy en fiscaliteit, maar ik moet toegeven dat ik liever met en voor mensen werk, dan achter een computerscherm. Ik denk dat er toen al een soort onderscheidingsperiode bezig was in aanloop naar een priesteropleiding. Ik wilde mensen helpen, maar op een dieper niveau.’

Band met God opbouwen

Als kind al speelde Hylco geregeld ‘priestertje’. ‘Ik ben van jongs af gelovig opgevoed. Christelijke waarden, zoals dienstvaardigheid, sociale bewogenheid en affiniteit met andere mensen, typeren mijn thuissituatie. Tijdens mijn puberteit sloeg de twijfel wel toe. Ik ging wel nog mee naar de kerk, maar dat werd veeleer een soort van formaliteit. Ik stelde me op een bepaald moment de vraag: ‘Waarvoor dient mijn geloof als ik het niet beleef?’ Vanaf toen ben ik me beginnen verdiepen in heiligenlevens en theologische werken, en ben ik ook beginnen bidden en mediteren met de Bijbel. Kennis is één ding, maar een band met God opbouwen is veel belangrijker. Daarin kan je groeien.’

Medjugorje

De echte doorslag voor Hylco’s priesterroeping kwam er toen hij in 2013 samen met zijn familie naar het bedevaartsoord Medjugorje in Bosnië-Herzegovina reisde, waar hij als zeventienjarige een groots jongerenfestival bijwoonde. ‘Vijftigduizend jongeren in een klein dorpje: wat een sfeer’, herinnert Hylco zich. ‘In mijn hart weerklonk toen het verlangen te zoeken en te graven naar wat God van mij verwachtte. Ik heb in die periode veel nagedacht, gebeden, gelezen en met heel wat mensen gesproken.’

Uiteindelijk waagde Hylco de stap naar het Johannes XXIII-Seminarie in Leuven. ‘Gods wegen zijn werkelijk ondoorgrondelijk. Niemand had verwacht, ook ik zelf niet, dat ik nog zeven jaar zou studeren. De afgelopen jaren hebben me echt wel gevormd. Mede door diverse stageperiodes, zowel in parochies als in een ziekenhuis, ben ik nu socialer en weerbaarder. Ik voel me inmiddels overal thuiskomen, maar Ninove blijft mijn heimat.’ (lacht)

De kern van de zaak

‘Het is mijn wens jongeren warm te kunnen maken voor het geloof en hen God te leren kennen. We staan voor veel veranderingen in de Kerk en het wordt een project van lange adem. Het is telkens opnieuw terugkeren naar de kern van de zaak: het evangelie verkondigen. De doopselvoorbereiding waarbij ouders meegenomen worden in het christelijk verhaal, stemt me hoopvol. Jonge gezinnen die dan samen naar de vieringen komen, kunnen nadien contact houden. Op die manier creëren ze mee een nieuw elan binnen een pastorale of parochiale werking. Een parochie mag geen louter functionele realiteit zijn, maar is allereerst iets relationeels. Broeder- en zusterlijkheid zijn belangrijk, ook tussen parochies. Vooral nu de Kerk kleiner wordt. Zelf ben ik in elk geval hoopvol.'