Boeken lezen mensen - Katharina Michiels [column]
Een Joodse bijbelkenner vroeg aan zijn studenten: ‘Is de Torah al door jou geweest?’ Hij vroeg niet: ‘Ben je al door heel de Torah geweest?’
Zo vraag ik mij af, telkens als ik een boek lees, wanneer het moment aanbreekt dat het boek mij begint te lezen … dat ik voel dat we één geworden zijn en het boek mij(n gedachten) vastheeft. Toegegeven, dit lukt niet bij elk boek en het is telkens anders. Maar als een boek mij leest, is het vaak omdat er een diep gevoel van herkenning is. De diepe levensader die door mijn wezen stroomt, wordt dan even aangeraakt.
Momenteel lees ik de autobiografie Vrijheid van Angela Merkel. Hoewel het eerste deel over haar leven in Oost-Duitsland erg interessant is, duurde het toch tot ze voorzitter van de christendemocraten werd vooraleer ik voelde: ja, nu heeft het boek mij vast, nu wil ik blijven lezen. Ik kan de passage, die mij natuurlijk een spiegel voorhoudt, exact beschrijven. Het gaat om het kippenvelmoment wanneer ze beschrijft hoe één van haar medewerkers Angie laat spelen in de lege zaal, na haar verkiezing. Het zijn die onverwachte, gratuite momenten die vaak de mooiste zijn in het leven.
Elk boek waarbij ik het gevoel heb dat ik mezelf beter leer kennen, is voor mij een meerwaarde.
Ook hier gaat het niet om de staande ovatie en de bloemen die ze krijgt, maar het moment breekt open als deze song door de boxen klinkt en de leegte vult met vriendschap en trots.
Ik herken de kracht van het moment en herinner me gelijkaardige ‘bingo’-ervaringen waarin iets totaal onverwachts gebeurt in mijn leven, vaak heel klein, maar met diepe impact.
Ik lees niet veel, maar elk boek waarbij ik het gevoel heb dat ik mezelf beter leer kennen en dat het boek uiteindelijk mij gelezen heeft, is voor mij een meerwaarde. Het stimuleert me om blijvend open te staan voor nieuwe boeken, die me trouwens vaak het gevoel geven dat zij mij uitkiezen...
• Zuster Katharina is abdis van Onze-Lieve-Vrouw van Nazareth, de trappistinnengemeenschap van Brecht.