Met die vraag benaderden we dit jaar bekende en minder bekende muziekliefhebbers. Hun antwoorden vind je op Kerknet en op Spotify, het online muziekplatform waar we bouwden aan een unieke playlist: 'De 100 van Kerknet'.
De laatste vier bijdragen komen van de redactie van Kerknet.
De Canadese pianist/fagottist/componist Bill Douglas schreef het verstillende koorwerkje Deep Peace. Een wens voor innerlijke vrede, tegenwoordig op het repertoire van vele (amateur)koren en vaak gehoord tijdens een uitvaart.
Deep peace of the gentle night to you
Moon and stars pour their healing light on you
Kunnen we in deze lijst voorbij aan Giovanni da Palestrina? Hij wordt beschouwd als de grondlegger van de kerkmuziek en liet een Bachiaans groot oeuvre na dat je een leven lang kan degusteren.
Volgens de bekende legende overtuigde hij met zijn Missa Papae Marcelli het Concilie van Trente ervan dat het wel degelijk mogelijk was om meerstemmige muziek te componeren waarbij de tekst verstaanbaar bleef. Hoewel er nooit echt bewijs voor is gevonden, symboliseert het verhaal perfect de essentie van Palestrina's genie.
Wij voegen graag Sicut cervus toe aanDe 100 van Kerknet, een motet gebaseerd op de beginregels van Psalm 42.
Vreemd genoeg nog afwezig in 'De 100 van Kerknet', maar daar brengen we op de valreep graag verandering in: John Tavener. Zijn werk is doordrongen van spiritualiteit, te beginnen met The Whale uit 1968, gebaseerd op het bijbelboek Jona. Zijn latere toetreding tot de Russisch-orthodoxe kerk zou zijn muziek blijvend beïnvloeden.
Het korte koorwerk The Lamb schreef hij in 1986. Het is gebaseerd op een gedicht van William Blake en valt uiteen in twee delen. In een eerste deel wordt gevraagd naar de oorsprong van het lam:
Little Lamb, who made thee?
Dost thou know who made thee?
In het tweede deel volgt het antwoord:
He is called by thy name,
For he calls himself a Lamb.
Voor de laatste bijdrage aan 'De 100 van Kerknet' grijpen we graag terug naar de belangrijkste component van muziek, naast geluid: de stilte. John Cage 'schreef' met dit werk in 1952 misschien wel de meestbesproken bijdrage aan de 20ste-eeuwse muziek.
Een pianist gaat 4'33" (verdeeld in drie delen) met een stopwatch aan een piano zitten, maar raakt geen toets aan. De ware muziek, zo betoogde Cage, is het omgevingsluid op dat moment: het kuchen van het publiek, geroezemoes, geluiden van buiten, enz.
