Wim Corbeel

Ontgoocheld zijn in jezelf en de ander kan, maar je moet er ook iets uit leren. Jezus is ons voorbeeld: Hij toonde tijd en geduld met Zijn leerlingen.

Onderscheiding is cruciaal: tijd nemen om te bidden en na te denken over wat je voelt en welke gevolgen elke keuze heeft. De Bijbel helpt ons verder.

Deze band leggen kan op verschillende manieren: via het evangelie, de homilie, de communiedienst, muziek en zang, ontmoeting nadien,...

Het evangelie bevat recepten voor een zinvol leven. Het komt er op aan dit evangelie in dialoog aan te bieden en voor te leven.

We kunnen God ‘Vader’ noemen maar ook ‘God’, of andere beelden gebruiken. ‘Onze’ drukt de verbondenheid als broers en zussen uit.

Oog hebben voor de (soms verborgen) fysieke en andere noden is onze verantwoordelijkheid als gedoopte, zowel binnen als buiten de liturgie.

We kunnen altijd iets doen, als we beginnen bij onszelf en onze omgeving. Jezus roept ons op om ‘die extra mijl’ af te leggen.

Bijbelse uitspraak roept vragen op: wie is mijn naaste, hoe kan ik de naaste worden voor een ander, en waarom mezelf graag zien?

Het evangelie zit boordevol humor. Naargelang de context mag er in de kerk dan ook al wel eens gelachen worden.

We zijn als een soort rentmeester verantwoordelijk voor de schepping. In die zin is dierenwelzijn belangrijk: we moeten dieren ook dieren laten zijn.

Geloof doorgeven is het voorleven en duiden. Mensen worstelen ermee, maar er zijn mogelijkheden.

Panelleden vertellen over hoe Jezus in hun leven binnenkomt. Waarheid, verbondenheid met de Vader en vrijheid spelen daarbij een belangrijke rol.